49. ΠΡΟΤΟΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΥΠΕΡΡΕΑΛΙΣΤΩΝ

Ἡ με­γά­λη sala τῶν χο­ρο­ε­σπε­ρί­δων μὲ τοὺς κα­θρέ­πτας ἐ­φω­τί­ζε­το ἀ­πο­κλει­στι­κῶς ὑ­πὸ τοῦ ἀρ­γυ­ρό­χρου σέ­λα­ος τῆς σε­λή­νης, τὸ ὁ­ποῖ­ον δι­ήρ­χε­το μέ­σῳ ὑ­περ­με­γέ­θους, ἐν­τυ­πω­σι­α­κοῦ, ὑ­α­λί­νου θό­λου. Καὶ εἶ­δον εἰς τὸ ἡ­μί­φως καὶ ἐ­θαύ­μα­σα!

Εἶ­δον γυ­μνὰ καὶ ἡ­μί­γυ­μνα, γυ­ναι­κεῖ­α καὶ ἀν­δρι­κὰ σώ­μα­τα αἰ­ω­ρού­με­να μὲ θεί­αν χά­ριν εἰς μέ­γα ὕ­ψος σχη­μα­τί­ζον­τα κυ­μα­τί­ζον δα­κτυ­λι­ο­ει­δὲς ἐ­ρω­τι­κὸν σύμ­πλεγ­μα πε­ρι­στρε­φό­με­νον βρα­δέ­ως! Ἐ­που­ρά­νι­ον ὄρ­γι­ον ἐ­τε­λεῖ­το εἰς τοὺς αἰ­θέ­ρας… ‘Ρί­γος ἠ­σθάν­θην καὶ ἔ­παρ­σιν καὶ με­τα­φυ­σι­κὴν με­ταρ­σί­ω­σιν ἀλ­λὰ καὶ ἄ­με­σον ἐν­το­νω­τά­την στῦ­σιν.

Τὸ δι­ά­πλεγ­μα τῶν σω­μά­των ἐ­νε­θύ­μι­ζεν ζω­γρα­φι­κοὺς δι­α­κό­σμους ὀ­ρο­φῶν ἀ­να­γεν­νη­σι­α­κῶν palazzi, ἀ­να­πα­ρι­στά­νον τὰς ἐ­ρω­το­τρο­πί­ας τῶν ὀ­λυμ­πί­ων θε­ῶν. Ἐ­θαύ­μα­ζον τὴν ποι­κι­λί­αν καὶ πρω­το­τυ­πί­αν τῶν ἐ­ρω­τι­κῶν στά­σε­ων καὶ πε­ρι­πτύ­ξε­ων, ἐ­πι­τυγ­χα­νο­μέ­νων χά­ρις εἰς τὴν ἀ­πο­δέ­σμευ­σιν τῶν σω­μά­των ἐκ τοῦ γη­ί­νου βά­ρους, ἀλ­λὰ κυ­ρί­ως εἰς τὴν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­σιν τῶν ψυ­χῶν ἐκ τῶν ἠ­θι­κῶν δε­σμεύ­σε­ων καὶ κα­νό­νων. Τὰ ἀ­ρα­χνο­ϋ­φῆ φο­ρέ­μα­τα τῶν γυ­ναι­κῶν ἐ­σά­λευ­ον χα­ρι­έν­τως ὡς πέ­πλα με­δου­σῶν, κα­λύ­πτον­τα κι ἀ­πο­κα­λύ­πτον­τα ἐ­ξαι­σί­ους μη­ρούς, ἀ­γλα­οὺς μα­στοὺς καὶ ρο­δί­νους σχι­σμὰς αἰ­δοί­ων ἐν­τός τῶν ὁ­ποί­ων στίλ­βον­τες φαλ­λοὶ πρι­α­πεί­ων ἀν­δρῶν ὠ­λί­σθαι­νον με­θ’ ἁ­βρό­τη­τος εἰς τὸν ῥυθ­μὸν τοῦ βάλς.

Ἐν­τὸς τῆς πλει­ά­δος τῶν δι­ο­νυ­σι­α­στῶν ἀ­νε­γνώ­ρι­σα τὸν ῥω­μα­λέ­ον ἰ­σπα­νὸν κι­νη­μα­το­γρα­φι­στὴν Luis Buñuel (1900-1983) ἐ­νερ­γοῦν­τα βα­θεῖ­αν εἰ­σέ­λα­σιν ἐ­πὶ τῆς βε­βυ­θι­σμέ­νης εἰς ἡ­δο­νι­κὴν ἔκ­στα­σιν δε­σποι­νί­δος Genevieve Straus (1849-1926), τῆς ὁ­ποί­ας οἱ ὡ­ραῖ­οι πλό­κα­μοι ἐ­κυ­μά­τι­ζον ἀ­κτι­νο­ει­δῶς, ἐ­νῷ τὸν μα­στὸν αὐ­τῆς ἐ­μά­λα­ζεν πε­ρι­πα­θῶς ὁ γάλ­λος ποι­η­τὴς Guillaume Apollinaire (1880–1918), ὅ­στις ἔ­χων τὴν πε­ρι­σκε­λί­δα κα­τα­βι­βα­σμέ­νην ἕ­ως τῶν ἀ­στρα­γά­λων προ­σέ­φε­ρεν θυ­σί­αν αἰ­νέ­σε­ως τὸ πέ­ος αὐ­τοῦ εἰς τὴν αὐ­στρι­α­κὴν φω­το­γρά­φον Dora Kallmus, γνω­στὴν ὡς madame D' Ora (1881-1963), ἡ ὁ­ποί­α εἶ­χεν ἐγ­κα­τα­λει­φθῇ ψυ­χῇ τε καὶ σώ­μα­τι εἰς τὸν πε­ώ­δη γάλ­λον συγ­γρα­φέ­α Georges Bataille (1897–1962), τοὺς ὀγ­κώ­δεις ὄρ­χεις τοῦ ὁ­ποί­ου ἐ­κρά­τη δι­ὰ τῆς δε­ξι­ᾶς ἡ ἀ­ναρ­χι­κὴ φε­μι­νί­στρι­α ρω­σὶς Anna Kuliscioff ἢ Kulischov (1857-1925), ἥ­τις δι­ὰ τῆς ἀ­ρι­στε­ρᾶς προ­σέ­φε­ρεν βό­τρυν στα­φυ­λῆς εἰς τὸν κο­ρυ­φαῖ­ον ἰ­δι­κόν μας Ἀν­δρέ­αν Ἐμ­πει­ρί­κον (1901-1975) τὸν ἀ­πο­λαμ­βά­νον­τα ταυ­το­χρό­νως τὴν χα­λα­ρω­τι­κὴν πε­ο­λει­χί­αν τῆς αἰ­σθη­σι­α­κῆς ἰ­τα­λί­δος δη­μο­σι­ο­γρά­φου καὶ κρι­τι­κοῦ τέ­χνης Margherita Sarfatti (1880–1961), ἐ­ρω­μέ­νης τοῦ δι­κτά­το­ρα Benito Mussolini, ἡ ὁ­ποί­α… Καὶ ἡ ἐ­ρω­τι­κὴ ἅ­λυ­σος ἐ­συ­νε­χί­ζε­το μὲ πολ­λὰ ἀ­κό­μη γνω­στὰ ἱ­στο­ρι­κὰ ὀ­νό­μα­τα, τῶν ὁ­ποί­ων ἡ ἁ­πλὴ καὶ μό­νον μνη­μό­νευ­σις θὰ ἀ­πή­τει σε­λί­δας ἐ­πὶ σε­λί­δων...

Ἐ­θε­ώ­ρουν ἔκ­θαμ­βος τὸν δα­κτύ­λι­ον τῶν ἀ­στρο­ναυ­τῶν-βακ­χευ­τῶν ὅ­στις ἐ­λι­κνί­ζε­το κυ­μα­το­ει­δῶς εἰς τὴν ὑ­ψη­ρε­φῆ αἴ­θου­σαν ὡς σι­ω­πη­ρόν, γα­λή­νι­ον ὅ­ρα­μα, ἐ­νῷ ἡ ὀρ­χή­στρα ἐ­πὶ τοῦ δα­πέ­δου ἐ­ξε­τέ­λει μὲ ἄ­ψο­γον τρό­πον τὸ δι­ά­ση­μον βάλς.

«Mon Dieu! Quelle partouse!» ἐ­θαύ­μα­σα.

«Εὑ­ρι­σκό­με­θα εἰς τὴν γα­μό­σφαι­ραν, ἐ­κτὸς πε­δί­ου βα­ρύ­τη­τος καὶ ἠ­θι­κῆς...» ἐ­ξή­γη­σεν ὁ Marcel. «Ἱ­πτά­με­θα full speed πρὸς τὸ ἀ­πρό­ο­πτον καὶ τ’ ἀ­προσ­δό­κη­τον!

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

48. Ὁ Συνταγματάρχης Olcott

Τὸ πέ­ος μου ἤρ­χι­σεν νὰ μα­λα­κύ­νη­ται τα­χέ­ως.

«Σᾶς πί­πτει, κύ­ρι­ε! Σᾶς κα­τα­πί­πτει!» ἐ­φώ­να­ξεν πα­νι­κό­βλη­τος ἡ ὑ­περ­βα­ρεῖ­α ἀ­να­βά­της. «Κά­μα­τε κά­τι δι­ό­τι χά­νω τὴν ἐ­πα­φήν!»

Ὁ κα­λό­γη­ρος πε­ρι­έ­στρε­φεν τὸ θυ­μι­α­τή­ρι­ον ὑ­πὲρ τῆς κε­φα­λῆς του -βζι­ίγκ, βζι­ι­ίγκ!- ὡς ἕ­λι­κα ἑ­λι­κο­πτέ­ρου, φω­νά­ζων:

«Ἀ­νορ­θώ­σου δι­ά­ο­λε, ἀ­νορ­θώ­σου!»

Αἱ γυ­ναῖ­κες μὲ τὰ λί­θι­να πρό­σω­πα ἔ­πλε­κον φρε­νι­τω­δῶς. Τὰ pull-over κα­τέ­κλυ­σαν τὸ δω­μά­τι­ον, ἐ­πλή­ρω­σαν τὸν χῶ­ρον καὶ δὲν εἴ­χο­μεν ἀ­έ­ρα ν’ ἀ­να­πνεύ­σω­μεν. Ἀ­πε­θνή­σκω­μεν ἐξ ἀ­σφυ­ξί­ας!

«Τὰ πα­ρά­θυ­ρα, ἐν Χρι­στῷ ἀ­δελ­φοί! Τὰ πα­ρά­θυ­ρα!» ἐ­φώ­να­ξα ἀ­πε­γνω­σμέ­νως.

Ὁ κα­λό­γη­ρος ἤ­νοι­ξεν τὰ πα­ρά­θυ­ρα καὶ τὰ που­λό­βερ ἐ­ξε­χύ­θη­σαν εἰς τοὺς δρό­μους, καὶ εἰ­σε­πνεύ­σα­μεν βρὲ ἀ­δελ­φὲ –οὔφ!

Τό­τε, γκάπ! ἤ­νοι­ξεν ἡ δε­ξι­ὰ θύ­ρα καὶ ἐ­νε­φα­νί­σθη πρω­ί­μως ἀ­φυ­πνι­σθεὶς ὁ συν­ταγ­μα­τάρ­χης Olcott.

«Δι­α­τί κά­μνε­τε τό­σον θό­ρυ­βον;! Εἶ­ναι σχε­δὸν ἀ­δύ­να­τον νὰ κοι­μη­θῇ κα­νείς!» καὶ συ­νει­δη­το­ποι­ή­σας τί ἔ­βλε­πον οἱ ὀ­φθαλ­μοί του   –τὴν ἐ­ρω­μέ­νην του Blavatsky γυ­μνὴν ἐ­π’ ἐ­μοῦ– τὸ πρό­σω­πόν του γέ­γο­νεν κα­τέ­ρυ­θρον καὶ ἐ­κραύ­γα­σεν ὡς νὰ τὸν ἔ­σφα­ζον:

«Ἄ­πι­στη μοι­χα­λίς! Λα­θρό­γα­με Λε­φρέ! Γα­μεῖ­τε τὴν μνη­στήν μου, δό­λι­ε; Ἐν­τὸς τοῦ δι­α­με­ρί­σμα­τός μου;! Κα­θ’ ἥν ὥ­ραν ὑ­πνώτ­τω;!»

Ἡ Blavatsky ἠ­γέρ­θη τε­τρο­μαγ­μέ­νη καὶ ἐ­κρύ­βη εἰς τὸ boudoir της. Ἐκ τοῦ ἀ­νοίγ­μα­τος τῆς θύ­ρας προ­έ­βα­λεν τὴν κε­φα­λήν, λέ­γου­σα:

«Ἀ­γά­πη μου, μᾶς πα­ρε­ξή­γη­σας! Με­τὰ τοῦ κυ­ρί­ου Λε­φρέ, ἠ­ρευ­νού­σα­μεν τὰ ἀρ­χεῖ­α»

«Θά.., θά.., θά...» ἔ­κα­μεν ἐ­κεῖ­νος.

«Ἄν­νι­α­α, τὰ comprimes του! Θὰ πά­θῃ ἐγ­κε­φα­λι­κόν!»

Ἡ Ἄν­νι­α προ­σέ­τρε­ξεν εἰς βο­ή­θει­αν κρα­τοῦ­σα πο­τή­ρι­ον πλῆ­ρες ὕ­δα­τος καὶ κα­τα­πό­τι­α.

«Τὰ ἀν­τι­υ­περ­τα­σι­κά σας δι­σκί­α, κύ­ρι­ε συν­ταγ­μα­τάρ­χα!»

«Ὤ..! Ὤ..! Ὤ­ω..!» ἔ­κα­μνεν οὗ­τος.

Τὸ πρό­σω­πόν του συ­νε­στρέ­φε­το ἕ­ως ὅ­του τὸ στό­μα συ­νήν­τη­σεν τὸ δε­ξι­ὸν οὖς καὶ ὁ ἀ­ρι­στε­ρὸς ὀ­φθαλ­μὸς κα­τέ­βη εἰς τὸ μέ­σον τῆς πα­ρει­ᾶς, ἀ­πο­κτή­σας οὕ­τως μί­αν γε­λοί­αν ἔκ­φρα­σιν τρο­μώ­δους ἠ­λι­θι­ό­τη­τος. Ὁ κορ­μός του ἐ­στρε­βλώ­θη ὠ­μοι­ά­ζων πρὸς πο­λυ­πα­θῆ κορ­μὸν αἰ­ω­νο­βί­ου ἐ­λαί­ας. Ἡ Ἄν­νι­α προ­έ­τει­νεν τὸ πο­τή­ρι­ον καὶ τὰ δι­σκί­α. Ὁ πλη­γεὶς ὑ­πὸ ἐγ­κε­φα­λι­κοῦ ἐ­πει­σο­δί­ου συν­ταγ­μα­τάρ­χης μὲ μί­αν σπα­σμώ­δη, ἀ­νε­ξέ­λεγ­κτον χει­ρο­νο­μί­αν ἐ­τί­να­ξεν μα­κρὰν πο­τή­ρι­ον καὶ δι­σκί­α, κι ἐ­προ­χώ­ρη­σεν πρὸς τὸ μέ­ρος μου μὲ ἀ­πο­τό­μους, τε­θλα­σμέ­νας, δι­α­λει­πού­σας κι­νή­σεις τοῦ κορ­μοῦ καὶ τῶν ἄ­κρων, σύ­ρας τὰ πι­στό­λι­ά του καὶ βάλ­λων μπάμ!-μπούμ! πρὸς πᾶ­σαν κα­τεύ­θυν­σιν. Πα­νι­κό­βλη­τοι ὅ­λοι ἐ­κρύ­βη­σαν ὄ­πι­σθεν τῶν ἐ­πί­πλων. Ὁ συν­ταγ­μα­τάρ­χης ἐ­κόλ­λη­σεν τὰς δι­α­κα­εῖς κάν­νας ἐ­πὶ τοῦ με­τώ­που μου. Εἶ­χον πα­ρα­λύ­σει· ἔ­κλει­σα τοὺς ὀ­φθαλ­μοὺς καὶ ἁ­πλῶς ἀ­νέ­με­νον τὸ μοι­ραῖ­ον. Ὑ­πὸ τὰς πα­ρού­σας συν­θή­κας μό­νον ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στὸς ἠ­δύ­να­το νὰ μὲ σώ­σῃ...

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

47. Οἱ ἑλληνορθόδοξοι αὐνανισταὶ

Ἐκοί­τα­ξα τὸ ὡ­ρο­λό­γι­όν μου. Αἱ ὧ­ραι ἦ­σαν εἰ­κο­σι­τέσ­σα­ρες καὶ δέ­κα πρώ­τα λε­πτά. Εἶ­χον κα­θυ­στε­ρή­σει εἰς τὴν συ­νέν­τευ­ξιν καὶ ἐ­τά­χυ­νον τὸ βῆ­μα. Δι­ερ­χό­με­νος ἔ­ξω­θεν τοῦ δι­α­με­ρί­σμα­τος τῆς δου­κίσ­σης ἤ­κου­σα τὴν φω­νήν της ἐν μέ­σῳ λυγ­μών:

«Σο­δο­μί­σα­τέ με δι­α­βο­λι­κὴ ἀ­νε­ψι­ά, φαλ­λο­φό­ρον κο­ρά­σι­ον. Ἐμ­πρὸς πριγ­κί­πισ­σα τοῦ ἐ­ρέ­βους, ὠ­θή­σα­τε τό κτῆ­νος βα­θέ­ως κι ἰ­σχυ­ρῶς! Ἄ­αχ, ἐν­δί­δω ἡ ἀ­δύ­να­μος· ἐν­δί­δω εἰς τὴν σα­τα­νι­κὴν δι­α­στρο­φὴν καὶ με­τα­νο­οῦ­σα κα­τό­πιν βα­σα­νί­ζο­μαι ἐκ τῶν τύ­ψε­ων καὶ τι­μω­ρῶ τὸ ἁ­μαρ­τω­λόν μου σῶ­μα. Εἶ­μ’ ἕρ­μαι­ον καὶ ὑ­πο­χεί­ρι­όν σας, μ’ ἐ­ξου­σι­ά­ζη­τε ἀ­πο­λύ­τως· κα­τη­ρα­μέ­νη νὰ ’­σθε...

»Κι ὁ κα­λός μου δοὺξ ὑ­πνώτ­τει πα­ρα­πλεύ­ρως μα­κα­ρί­ως -ἄ­αχ! καὶ οὐ­δὲν ὑ­πο­ψι­ά­ζε­ται ὁ ἀ­φε­λής.»

«Αὐτὸν θα τὸν σοδομίσω κατόπιν»

Ἀ­πε­χώ­ρη­σα τε­τα­ραγ­μέ­νος ἐξ ὅ­σων ἀ­πο­κα­λυ­πτι­κῶν ἤ­κου­σα, καὶ ὀ­λί­γον μα­κρύ­τε­ρον ἐ­στά­θην ἐ­νώ­πι­ον τῆς θύ­ρας τῆς madame Blavatsky καί, τα­κτο­ποι­ή­σας τὴν κό­μην μου ἔ­κρου­σα ἐ­λα­φρῶς.

«Ἐμ­πρὸς» ἠ­κού­σθη ἔ­σω­θεν καὶ εἰ­σῆλ­θον δι­στα­κτι­κῶς.

Βα­ρεῖ­αν λι­πο­θυ­μι­κὴν ὀ­σμὴν νάρ­δου^[1] καὶ μυ­ρό­λης ὠ­σφράν­θην· ὁ χῶ­ρος ὑ­πὸ δε­κά­δων κη­ρί­ων ἐ­φω­τί­ζε­το, καὶ ψαλ­μω­δί­ας ἤ­κου­σα· καὶ συ­νη­θί­σαν­τες οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου εἰς τὸ ἡ­μί­φως δι­έ­κρι­νον ἐ­πὶ δερ­μα­τί­νου ἀ­να­κλίν­δρου τὴν ὑ­πέρ­σαρ­κον νύμ­φην Blavatsky θω­πεύ­ου­σα ἀ­φη­ρη­μέ­νη τὸ δα­σύ­μαλ­λον αἰ­δοῖ­ον της, ἐνῷ  ὁ Ῥῶ­σος κα­λό­γη­ρος Σα­μου­ήλ –Самуил τὴν ἐ­θυ­μί­α­ζεν δι­ὰ πα­ραι­σθη­τι­κοῦ θυ­μι­ά­μα­τος καὶ ταυ­το­χρό­νως δι­ηύ­θυ­νεν μι­κτὴν ὀ­κτα­με­λῆ χο­ρω­δί­αν μὲ τὴν ἐ­πω­νυ­μί­αν ‘Ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξοι Αὐ­να­νι­σταὶ’ ἀ­πο­τε­λου­μέ­νην ἐκ τεσ­σά­ρων ἀν­δρῶν καὶ τῶν ἰ­σα­ρίθ­μων συ­ζύ­γων των ψαλ­λόντων, ‘Σῶ­σον Κύ­ρι­ε τὸν λα­όν Σου...’ Οἱ ἐ­πι­σή­μως ἐν­δε­δυ­μέ­νοι ἄν­δρες ὑ­μνῳ­δοὶ ἔ­χον­τες ἐ­ξα­γά­γει τὰ μα­κρά των πέ­η ηὐ­να­νί­ζον­το εἰς τὸν ῥυθ­μὸν συν­τό­νως, ἐνῷ αἱ ἔμ­προ­σθεν αὐ­τῶν σύ­ζυ­γοί των μὲ μαρ­μά­ρι­να πρό­σω­πα ἔ­πλε­κον μάλ­λι­να κο­λό­βι­α.

Ἱ­στά­μην ἀ­μή­χα­νος πε­ρὶ τὸ μέ­σον τοῦ εὐ­ρυ­χώ­ρου δω­μα­τί­ου. Πο­λυ­τε­λῆ βα­θυ­πρά­σι­να μα­ρο­κὲν καὶ βελ­βε­τί­νες εἰς ἀ­πο­χρώ­σεις ὠ­ξει­δω­μέ­νου χαλ­κοῦ ἐ­κά­λυ­πτον τοὺς τοί­χους καὶ τὴν ὀ­ρο­φὴν ἐ­νῷ τὰ πέλ­μα­τά μου ἐ­βυ­θί­ζον­το ἐν­τὸς περ­σι­κῶν, χει­ρο­ποι­ή­των τα­πή­των.

 Εἰς μί­αν γω­νί­αν ἔ­κειν­το ὡς λε­ο­παρ­δά­λεις τρεῖς νε­α­ραὶ ἡ­μί­γυ­μνοι ἐ­ξω­τι­καὶ παρ­θέ­νοι, ἐ­πι­δι­δό­με­ναι εἰς σκαν­δα­λώ­δεις πε­ρι­πτύ­ξεις, δε­δε­μέ­ναι ἐκ τοῦ λαι­μοῦ δι­ὰ χρυ­σῶν ἁ­λύ­σε­ων εἰς δα­κτύ­λι­ον ἐ­στε­ρε­ω­μέ­νον εἰς τὸν τοῖ­χον.

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

---

[1] αιθέριον έλαιον παραγόμενον εκ του φυτού βαλεριάνα έχον καταπραϋντικάς ιδιότητας

46. Τὰ ἀνομολόγητα βίτσια τῆς ἀριστοκρατίας

Ἀν­τε­λή­φθην τό­τε ὅ­τι κά­τι πε­ρί­ερ­γον συ­νέ­βαι­νεν: Ἐ­πὶ τῆς ὑ­α­λί­νης ἐ­πι­φα­νεί­ας τοῦ πα­ρα­θύ­ρου ἔ­βλε­πον τὸ εἴ­δω­λον τῆς Μάρ­φα, τῆς ἑ­ξα­ε­τοῦς ἀ­νε­ψι­ᾶς τῆς δου­κίσ­σης, ἡ ὁ­ποί­α λανθάνουσα τῆς προσοχῆς ὅλων, εἶ­χεν ἀ­πο­μα­κρυν­θῇ ἀ­θο­ρύ­βως καὶ εἶ­χεν στα­θῇ ὄ­πι­σθεν τοῦ βα­ρέ­ως βε­λου­δί­νου πα­ρα­πε­τά­σμα­τος εἰς τοι­οῦ­τον ση­μεῖ­ον ὥ­στε δι­ε­κρί­νε­το μό­νον ἐκ τῆς θέ­σε­ως τῆς δου­κίσ­σης ἥ­τις ἐ­κά­θη­το ἐκ δε­ξι­ῶν μου. Τὸ πα­ρά­ξε­νον κο­ρά­σι­ον εἶ­χεν κα­θη­λώ­σει τὴν ὡ­ραί­αν δού­κισ­σαν Ὀ­ρι­ὰν δι­ὰ τοῦ μα­γνη­τι­κοῦ του βλέμ­μα­τος. Καὶ τό­τε ἡ κο­ρα­σὶς –ἀ­γνο­οῦ­σα ὅ­τι βλέ­πω τὸ εἴ­δω­λον της– ἤρ­χι­σεν ν’ ἀ­να­ση­κώ­νῃ βρα­δέ­ως τὸ με­λα­νόν της φό­ρε­μα, ἕ­ως ὅ­του ἐ­φα­νέ­ρω­σεν πλή­ρως –θε­έ μου!– ἕ­ναν με­γά­λον ψῶ­λον ὀγ­κω­δέ­στε­ρον τοῦ ἰ­δι­κοῦ μου καὶ δύ­ο μαλ­λω­τοὺς ὄρ­χεις – χυ­δα­ϊ­στί, δυ­ὸ τρι­χω­τὰ κα­λαμ­πα­λί­κι­α! Ἔ­φρι­ξα εἰς τὴν θέ­αν τοῦ τέ­ρα­τος. Πλέ­ον δὲν ἥ­μην εἰς θέ­σιν νὰ πα­ρα­κο­λου­θή­σω τί μοῦ ἔ­λε­γεν ἡ madame Blavatsky. 

Ἡ μι­κρὰ ψω­λα­ροῦ ἐ­πέ­στρε­ψεν εἰς τὴν θέ­σιν της, καὶ τὴν ἤ­κου­σα ψι­θυ­ρί­ζo­υ­σαν εἰς τὸ οὖς τῆς δου­κίσ­σης:

«Θὰ ἔλ­θω πε­ρὶ τὸ με­σο­νύ­κτι­ον.»

«Ἄ, ὄ­χι· ὄ­χι πά­λιν, μὴν ἔλ­θε­τε,» ἠρ­νή­θη με ἐ­σβε­σμέ­νην φω­νὴν ἡ ἁ­γνὴ δού­κισ­σα. «Πρέ­πει να δι­α­κό­ψω­μεν αὐ­τὴν τὴν ἀ­νάρ­μο­στον καὶ δι­ε­στραμ­μέ­νην σχέ­σιν. Εἶ­μαι θεί­α σας, ὥ­ρι­μος γυ­νὴ ὕ­παν­δρος, καὶ εἶ­σθε ἑ­ξα­ε­τὴς κο­ρα­σίς, ἀ­νε­ψι­ά μου.»

«Θὰ ἔλ­θω καὶ θὰ σᾶς βι­ά­σω πα­ρὰ φύ­σιν καὶ κα­τ’ ἐ­πα­νά­λη­ψιν,» ἠ­πεί­λη­σεν με σκλη­ρό­τη­τα τὸ μι­κρὸν τέ­ρας.

«Σᾶς ἱ­κε­τεύ­ω, ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­σα­τέ με ἐκ τῆς ἐ­ρω­τι­κῆς δου­λεί­ας εἰς τὴν ὁ­ποί­αν μὲ κρα­τεῖ­ται δι­ὰ σκο­τει­νῶν μαγ­γα­νει­ῶν... Ἔ­λε­ος, παύ­σα­τε πλέ­ον νὰ ἀ­σκῆ­τε ἐ­πά­νω μου τὰς σατανικάς σας δυ­νά­μεις.»

«Τοῦ­το τὸ φι­α­λί­δι­ον πε­ρι­έ­χει βε­ρο­νά­λη. Φρον­τί­σα­τε να τὴν πί­ῃ ὁ δοὺξ ὥ­στε νὰ μὴν μᾶς ἐ­νο­χλή­σῃ,» εἶ­πεν ἡ μι­κρὰ ψω­λα­ροῦ.

Εἶ­χον μεί­νει ἐ­νε­ός μὲ αὐ­τὰ τὰ ὁ­ποῖ­α εἶ­δον οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου καὶ ἤ­κου­σαν τὰ ὦ­τα μου! Εἶ­χον ἀ­κού­σει βε­βαί­ως ὅ­τι ἡ δι­α­στρο­φὴ βρί­θει εἰς τοὺς κόλ­πους τῆς ἀ­ρι­στο­κρα­τί­ας, ἀλ­λὰ εἰς τοι­οῦ­τον βαθ­μὸν δὲν τὸ ἐ­φαν­τα­ζό­μην.

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

44. Ἡ διεστραμμένη εἰσαγγελεὺς

«Αἱ­μο­δι­ψής; Ἐ­γώ;!»

«Ναὶ ἐ­σεῖς. Μό­λις σᾶς εἶ­δον, ἡ ὑ­πο­βό­σκου­σα δι­α­στρο­φὴ ἡ κα­τα­τρώ­γου­σα τὰ σπλάγ­χνα μου, ἐ­ξε­τι­νά­χθη ὡς ἠ­φαι­στει­α­κὴ λά­βα καὶ κα­τέ­κα­ψεν τὰς φρέ­νας μου. Σᾶς ἠράσθην κε­ραυ­νο­βό­λως. Εἶ­σθε αὐ­τὸς τὸν ὁ­πο­ῑ­ον ὠ­νει­ρευ­ό­μην ἀ­νέ­κα­θεν ὡς ἰ­δα­νι­κὸν ἐ­ρα­στήν: ῥι­ψο­κίν­δυ­νος, σκλη­ρός, βά­ναυ­σος, στυ­γνός, ἀ­δί­στα­κτος.»

«Μᾶλ­λον ἀ­να­φέ­ρε­σθε εἰς τὸν φά­κε­λον ἄλ­λου κα­τα­δί­κου.»

«Ὅ­λην τὴν νύ­κτα ἐ­πά­λαι­ον με­τα­ξὺ τοῦ πά­θους μου δι­ὰ ἐ­σᾶς, καὶ τῆς συ­νει­δή­σε­ως τοῦ κα­θή­κον­τος. Καὶ τε­λι­κῶς ὑ­πε­ρί­σχυ­σεν τὸ πά­θος καὶ ἔ­λα­βον τὴν ἐ­πώ­δυ­νον ἀλ­λὰ μοι­ραί­αν ἀ­πό­φα­σιν. Δι­ὰ χά­ριν σας θὰ γί­νω ἐ­πί­ορ­κος καὶ θὰ ἐγ­κα­τα­λεί­ψω μί­αν ἐ­πι­τυ­χῆ ἐ­παγ­γελ­μα­τι­κὴν στα­δι­ο­δρο­μί­αν, δύ­ο προ­σφι­λῆ τέ­κνα καὶ ἕ­να ἄ­με­πτον σύ­ζυ­γον.»

«Μή­πως ἐ­ὰν ἐ­πα­νε­ξη­τά­ζα­τε τὸ ζή­τη­μα...»

«Ὄ­χι, ὄ­χι... Ἡ ἀ­πό­φα­σίς μου εἶ­ναι ὁ­ρι­στι­κὴ καὶ ἀ­με­τά­κλη­τος. Ἀ­κού­σα­τε... Θὰ σᾶς φυ­γα­δεύ­σω ἐκ τῆς φυ­λα­κῆς καὶ θὰ ἀ­πο­τε­λέ­σω­μεν ζεῦ­γος πα­ρά­νο­μον, κα­τα­ζη­τού­με­νον καὶ κα­τα­δι­ω­κό­με­νον ὑ­πὸ τῶν ἀρ­χῶν. Ναί; Ναί!

»Θὰ ζή­σω­μεν εἰς τὴν πα­ρα­νο­μί­αν ὡς φυ­γά­δες... Θὰ εἴ­με­θα βι­αι­ο­πα­θεῖς, αἰχ­μά­λω­τοι τοῦ πά­θους... Ὤ, ναί! Τὰς ἡ­μέ­ρας θὰ δι­α­πράτ­τω­μεν λῃ­στεί­ας τρα­πε­ζῶν καὶ ἄλ­λα συ­να­φῆ κα­κουρ­γή­μα­τα τρί­του βαθ­μοῦ, ἐ­νῷ τὰς νύ­κτας θὰ πα­ρα­δι­δό­με­θα ἀ­συγ­κρά­τη­τοι εἰς ἀ­κραί­ας ἡ­δο­νὰς ἐ­πὶ ῥυ­πα­ρῶν σιν­δό­νων ἀ­θλί­ων ἐ­παρ­χι­α­κῶν ξε­νο­δο­χεί­ων... Καὶ βε­βαί­ως θὰ βά­ψω­μεν τὰς χεῖ­ρας μας εἰς τὸ αἷ­μα. Θὰ δι­α­πρά­ξω­μεν πολ­λοὺς φό­νους, πά­ρα πολ­λούς... Θὰ σκορ­πί­ζω­μεν τὰ χρή­μα­τα τὰ ὁ­ποῖ­α θὰ ἀ­πο­κο­μί­ζω­μεν ἐκ τῶν λῃ­στει­ῶν δι­ά­γον­τες πο­λυ­τε­λῆ καὶ προ­κλη­τι­κὸν βί­ον... Θὰ πα­ρε­κτρα­πῶ­μεν εἰς ὄρ­γι­α. Ναί, ναί· μὲ ἔμ­φα­σιν εἰς τὰ κτη­νώ­δη ὄρ­γι­α...

»Ἐν τέ­λει θά μὲ ἐ­ξω­θή­ση­τε εἰς τὴν πορ­νεί­αν· ἄχ, ναί, θὰ ἐκ­πλη­ρω­θῇ ἐ­πι­τέ­λους τὸ ὄ­νει­ρόν μου νὰ γί­νω κα­θη­μα­ξευ­μέ­νον γύ­ναι­ον κα­τω­τά­της ὑ­πο­στάθ­μης – κό­φα κοι­νῶς, ἴ­σως μά­λι­στα καὶ πα­λι­ο­σκρό­φα! Καὶ σᾶς πα­ρα­κα­λῶ, μὴ μοῦ τὸ ἀρ­νη­θῆ­τε· θὰ εἶ­σθε ὁ πορ­νο­βο­σκός μου – ὁ μπε­ζε­βέγ­κης μου, θὰ μὲ ὑ­βρί­ζη­τε σκαι­ῶς: ‘πόρ­νη δι­και­ο­σύ­νη, χα­μαι­τύ­πη!’ καὶ ἄλ­λα τοι­αῦ­τα πα­ρεμ­φε­ρῆ εἰς τὰ ὁ­ποῖ­α ἀ­ρέ­σκο­μαι. Θὰ μὲ ἐ­ξευ­τε­λί­ζη­τε, θὰ μοῦ ἀ­πο­σπᾶ­τε τὰ χρή­μα­τα τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, θὰ μὲ δέ­ρε­τε ἀ­συγ­κί­νη­τος, θὰ σᾶς φο­βοῦ­μαι καὶ θὰ εἶ­μαι δού­λη σας. Ἄχ, θὰ πε­ρά­σω­μεν ὡ­ραί­α, τί ὡ­ραί­α! Ἐ­πλά­σθην δι­ὰ τὴν πα­ρα­νο­μί­αν καὶ τὴν τα­πεί­νω­σιν! Θὰ ἐ­κτρο­χι­α­σθῶ­μεν, ἀ­γά­πη μου· θὰ ἐ­ξο­κεί­λω­μεν, θὰ ἀ­πο­χα­λι­νω­θῶ­μεν... Μμμ, δαι­μο­νι­σμέ­νε μου ἐ­ρα­στά· δι­α­τί σι­ω­πᾶ­τε, δὲν εὑ­ρί­σκε­τε ὑ­πέ­ρο­χον τὸ μέλ­λον μας;!»

Ἡ γυ­νὴ πα­ρε­λή­ρη ἕ­ως πα­ρο­ξυ­σμού· ἐ­μαί­νε­το ὑ­πὸ βι­αί­ων, σκο­τει­νῶν πα­θῶν· δὲν εἶ­χεν συ­νεί­δη­σιν τοῦ τί ἔ­λε­γεν.

«Μὲ τρο­μά­ζε­τε, madame...»

«Κο­λα­σμέ­νη μου ἀ­γά­πη, κα­τα­χθό­νι­έ μου τύ­πε! Θὰ πε­ρι­πέ­σω­μεν εἰς πᾶ­σαν ἁ­μαρ­τί­αν καὶ ἀ­νη­θι­κό­τη­τα, θὰ γί­νω­μεν οἱ αἰ­σχρό­τε­ροι τῶν αἰ­σχρο­τέ­ρων, οἱ ἀ­χρει­ό­τε­ροι τῶν ἀ­χρει­ο­τέ­ρων, ἕ­ως ὅ­του...»

«Ἕ­ως ὅ­του;»

«Ἕ­ως ὅ­του μί­αν ἑ­σπέ­ραν κα­τὰ τὴν δύ­σιν τοῦ ἡ­λί­ου, τὰ ὁ­πλο­πο­λυ­βό­λα τῆς ἀ­στυ­νο­μί­ας θὰ θε­ρί­σουν τὰ πτω­χά μας σώ­μα­τα, τὰ ὁ­ποῖ­α ὅ­μως προ­η­γου­μέ­νως θὰ ἔ­χουν προ­λά­βει νὰ δρέ­ψουν ὅ­λας τὰς ἡ­δο­νάς! Λοι­πόν; Δὲν εἶ­ναι συ­ναρ­πα­στι­κόν;»

Ἡ γυ­νὴ ἦ­το τε­λεί­ως πα­ρά­φρων. Εἶ­χον ἀ­πω­λέ­σει πᾶ­σαν ἐλ­πί­δα ὅ­τι θὰ ἐ­τύγ­χα­νον ἀ­με­ρο­λή­πτου δί­κης καὶ ὅ­τι θὰ ἠ­θω­ού­μην... Δὲν ἤλ­πι­ζον πλέ­ον εἰς τὴν δι­και­ο­σύ­νην.

«Λυ­ποῦ­μαι, ἀλ­λὰ προ­τι­μῶ τὴν ἀ­σφά­λει­αν τῶν φυ­λα­κῶν,» εἶ­πα.

Ὁλόκληρο τὸ μυθιστόρημα στό: http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

   

43. Ἡ σκληρὰ ἀνάκρισις.

…καὶ ἡ σκλη­ρὰ ἀ­νά­κρι­σις ἐ­συ­νε­χί­ζε­το ἐ­πὶ ἡ­μέ­ρας πολ­λάς, ἐ­ρω­τοῦ­σα πά­λιν καὶ πά­λιν τὰς ἰ­δί­ας καὶ ἄλ­λας λε­πτο­με­ρεί­ας, ἐ­πι­δι­ώ­κου­σα νὰ ἐν­το­πί­σῃ ἀ­σα­φεί­ας, χά­σμα­τα καὶ ἀν­τι­θέ­σεις εἰς τὰς κα­τα­θέ­σεις μου. Ἦ­το εἰς μί­αν τοι­αύ­την πο­λύ­ω­ρον ἐ­ξου­θε­νω­τι­κὴν ἀ­νά­κρι­σιν κα­θ’ ἥν μὲ εἶ­χεν κα­θη­λώ­σει ὑ­πτί­ως χα­μαί, πα­τοῦ­σα μὲ τὸ αἰχ­μη­ρὸν τα­κού­νι τοῡ μπο­τι­νι­οῦ της τὸ στῆ­θός μου, ἐ­πι­μέ­νου­σα:

«Ὁ­μο­λο­γή­σα­τε ἐ­πι­τέ­λους νὰ τε­λει­ώ­νω­μεν· ὁ­μο­μο­λο­γή­σα­τε ὅ­τι εἰς τὸ μέλ­λον θὰ δι­α­πρά­ξη­τε τρεῖς φό­νους εἰς τὸ μπὰρ ‘Ντό’ τὸ ὁ­ποῖ­ον θὰ δι­α­τη­ρῇ ὁ Τον­τὸλ Μπαρ­ντό.»

Ὅ­μως δεν τὴν ἤ­κου­ον, δι­ό­τι –ὦ θε­οί!– ὑ­πο­κά­τω­θεν τοῦ βρα­χέ­ως τα­γι­ὲρ ἔ­βλε­πον τὴν με­γά­λην εἰ­σαγ­γε­λι­κὴν κλει­το­ρί­δα ἑ­λισ­σο­μέ­νην ὡς μέ­γας σκώ­ληξ, τὴν βα­θεῖ­αν ἠ­βι­κήν της αὔ­λα­κα κα­θὼς ἐ­πί­σης καὶ τὰ ἐν­τυ­πω­σι­α­κὰ σαρ­κώ­δη χεί­λη, κα­θό­σον ἡ δι­κα­στι­κὸς λει­τουρ­γὸς οὐ­δό­λως ἐ­φό­ρει ἐ­σώ­ρου­χα!

Ἀν­τε­λή­φθη τὸ προ­ση­λω­μέ­νον εἰς τὸ αἰδοῖ­ον της βλέμ­μα μου καὶ ἐ­φώ­να­ξεν:

«Ἀ­νώ­μα­λε ἡ­δο­νο­βλε­ψί­α! Κοι­τά­ζε­τε τ’ ἀ­πό­κρυ­φά μου μέ­ρη, ἔ; –χλάτς!- Σᾶς δι­ε­γεί­ρει τὸ γεν­νη­τι­κόν μου μό­ρι­ον; Ὤ­ω.., μὴν τὸ ἀρ­νεῖ­σθε· τὸ ἐ­ξόγ­κω­μα εἰς τὴν πε­ρι­σκε­λί­δα σας δὲν ἀ­φή­νει πε­ρι­θώ­ρι­α πα­ρερ­μη­νεί­ας. Ὁ ἠ­ρε­θι­σμέ­νος φαλ­λός σας σᾶς προ­έ­δω­κεν!»

Ἠ­σθάν­θην με­γά­λην ἐν­τρο­πὴν κι ἔ­γι­να κα­τέ­ρυ­θρος ἐκ τῆς αἰ­σχύ­νης.

«Ζη­τῶ συγ­γνώ­μην, δὲν τὸ ἐ­πε­δί­ω­ξα.., ὅ­λως τυ­χαί­ως τὸ βλέμ­μα μου ἔ­πε­σεν... Ἐξ ἄλ­λου δὲν δι­έ­κρι­να καὶ πολ­λὰ πράγ­μα­τα...» ἐ­πά­σχι­ζον νὰ δι­και­ο­λο­γη­θῶ ψελ­λί­ζων.

«Εἶ­σθε φι­λο­γύ­νης. Μὲ πο­θεῖ­τε, μὲ πο­θεῖ­τε σφο­δρῶς! Πα­ρα­δε­χθεῖ­τε το, ἄ­θλι­ε!» ἐ­κραύ­γα­σεν ὑ­στε­ρι­κῶς, καὶ ἀ­πο­τό­μως ἐ­δρά­ξα­το τὸ πέ­ος μου. «Mon Dieu! Τί μέ­γε­θος, τί μέ­γε­θος!» ἔ­κα­μεν μὲ ἔ­ξα­ψιν πε­ρι­σφίγ­γου­σα τὸν φαλ­λὸν πα­ρα­φό­ρως. «Ὁ­μο­λο­γή­σα­τε τὴν αἰ­σχρὰν ἐ­πι­θυ­μί­αν σας! Θέ­λε­τε νὰ μὲ βι­ά­ση­τε κα­τ’ ἐ­πα­νά­λη­ψιν· να μὲ σο­δο­μή­ση­τε ἀ­νη­λε­ῶς κι ἀ­γρί­ως.»

«Πρὸς θε­οῦ! Οὔ­τε κα­τὰ δι­ά­νοι­αν! Ἐ­γὼ τι­μῶ τὴν δι­και­ο­σύ­νην καὶ σᾶς ἔ­χω πε­ρὶ πολ­λοῦ»

«Ὄ­χι, ὄ­χι! Θέ­λε­τε νὰ μ’ ἐκ­πορ­νεύ­ση­τε, νὰ μὲ πα­ρα­σύ­ρη­τε εἰς φρι­κτὰς ἀ­κο­λα­σί­ας, νὰ δι­α­πρά­ξη­τε ἀ­κα­τα­νό­μα­στα ὄρ­γι­α ἐ­πὶ τοῦ σώ­μα­τός μου, να μὲ βακ­χεύ­ση­τε κα­τὰ συρ­ρο­ὴν καὶ κα­θ’ ὑ­πο­τρο­πήν. Ἔ; Δὲν τὸ θέ­λε­τε;»

«Τί νὰ εἴ­πω...»

«Μὴν εἰ­πῆ­τε ὄ­χι.»

«Ἄν ἐ­πι­μέ­νε­τε...»

«Χά! Ὁ­μο­λο­γεῖ­τε, λοι­πόν!» Καὶ σφίγ­γου­σα νευ­ρι­κῶς τὴν λα­βήν: «Τί καυ­λός! Τί κραταιὸς καυ­λός!»

Ὡς νὰ συ­νῆλ­θεν αἴφ­νης ἐκ τοῦ πα­ρο­ξυ­σμοῦ, ἠ­γέρ­θη καὶ ἀ­πε­χώ­ρη­σεν τρο­χά­δην...

Εἶ­χα μεί­νει ἄ­φω­νος!

Τζζτ-τζζτ!

 Ὁλόκληρο τὸ μυθιστόρημα στό: http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

42. Ἡ ἐπανεμφάνισις τῆς μικρᾶς Ἄννιας

Τζζτ-τζζζτ! Ἡ συ­νεί­δη­σίς μου ἔ­κα­μνεν συ­χνὰς καὶ πα­ρα­τε­τα­μέ­νας δι­α­λεί­ψεις καὶ ἦ­το φα­νε­ρὸν ὅ­τι θὰ ἐ­σβέν­νυ­ε ὁ­ρι­στι­κῶς ἐν­τὸς ὀ­λί­γου. Ἐ­γνώ­ρι­ζον ὅ­τι ἐ­πλη­σί­α­ζεν τὸ τέ­λος μου –πα­ρέ­δι­δον πλέ­ον τὰ κῶ­λα– κι ἐ­σκε­πτό­μην στω­ι­κῶς ὅ­τι ἴ­σως ὁ θά­να­τος ἦ­το ἡ μό­νη ἔ­ξο­δος ἐκ τῆς φυ­λα­κῆς ταύ­της.

Εἶ­χον τό­τε τὴν πα­ραί­σθη­σιν ὅ­τι ἡ ἔ­ναν­τι θύ­ρα ἤ­νοι­ξεν καὶ εἰ­σῆλ­θεν ἡ Ἄν­νι­α ἐν­δε­δυ­μέ­νη ὡς θα­λα­μη­πό­λος – δη­λα­δὴ ὡς κα­μα­ρι­έ­ρα. Ἀ­νε­σή­κω­σεν δι­ὰ τοῦ δα­κτύ­λου της τὸ ἡ­μί­κλει­στον βλέ­φα­ρόν μου καὶ ἔμεινεν ἔκ­πλη­κτος:

«Κα­λὲ κύ­ρι­ε! Ζεῖ­τε ἀ­κό­μη;!»

«Ἄν­νι­α μου, δῶ­σε μου ὀ­λί­γον ὕ­δωρ καὶ ὀ­λί­γην τρο­φήν,» τὴν ἱ­κέ­τευ­σα.

«Οὐ δύ­να­μαι, κύ­ρι­ε· ὁ δι­ευ­θυν­τὴς τοῦ hotel ζυ­γί­ζει κα­τα­λε­πτῶς τὰς με­ρί­δας τοῦ φα­γη­τοῦ, καὶ ἐ­ὰν δι­α­πι­στώ­σῃ καμ­μί­αν ἐλ­λει­πο­βα­ρῆ θὰ μὲ ὑ­πο­πτευ­θῇ καὶ θὰ μὲ πα­ρα­δώ­σῃ εἰς τὴν NKVD. Τὸν φο­βοῦ­μαι. Πα­ρ’ ὅ­λα ταῦ­τα θὰ σᾶς προ­σφέ­ρω...»

Καὶ λέ­γου­σα αὐ­τὰ ἐ­το­πο­θέ­τη­σεν μὲ τρυ­φε­ρὰς κι­νή­σεις τὴν κε­φα­λήν μου ἐ­πὶ τῶν γο­νά­των της, ἐ­γύ­μνω­σεν τὸν ἀ­γλα­ὸν μα­στόν της καὶ πλη­σι­ά­σα­σα τὴν θη­λὴν ἐ­πὶ τῶν χει­λέ­ων μου, ἤρ­χι­σεν νὰ μὲ θη­λά­ζῃ μὲ μη­τρι­κὴν στορ­γι­κό­τη­τα. Δι­έ­κο­ψα πρὸς στιγ­μὴν τὴν πό­σιν...

«Ἀ­γα­πη­μέ­νη μου κο­ρα­σίς, πῶς εὑ­ρέ­θης ἐ­δῶ;» ἠ­ρώ­τη­σα κι ἐ­συ­νέ­χι­σα νὰ πί­νω - μι­ούμ, μι­ούμ.

«Πλη­ρο­φο­ρη­θεῖ­σα τὴν σύλ­λη­ψίν σας κύ­ρι­ε ὑ­πὸ τῆς τρο­με­ρᾶς NKVD ᾐ­τή­θην πα­ρὰ τοῦ δι­ευ­θυν­τοῦ θέ­σιν θα­λα­μη­πό­λου καὶ προ­σε­λή­φθην, ὑ­πο­κύ­ψα­σα -τί νὰ ἔκαμνον;- εἰς τὰς ἐκ­βι­α­στι­κὰς καὶ ἀ­νω­μά­λους ὀ­ρέ­ξεις του. Εἰς μί­αν τῶν συ­νευ­ρέ­σε­ών μας λοι­πόν, μοῦ ἀ­πε­κά­λυ­ψεν τὴν πτέ­ρυ­γα ὅ­που σᾶς κρα­τοῦν φυ­λα­κι­σμέ­νον καὶ ἰ­δού, ἦλ­θον.»

«Σ’ ἐ­κλι­πα­ρῶ Ἀν­νι­έ­σκα μου, φυ­γά­δευ­σόν με ἐκ τῆς εἱρ­κτῆς ταύ­της.»

«Ἀ­πο­κλεί­ε­ται, κύ­ρι­ε.., μὴ μοῦ ζη­τεῖ­ται νὰ θέ­σω εἰς κίν­δυ­νον τὴν ζω­ήν μου. Ἤ­δη μᾶς ἐ­κά­μνα­τε μέ­γα κα­κόν.»

«Μά, τί ἔ­κα­μα ὁ δεί­λαι­ος[1];»

«Συ­νε­τρί­ψα­τε τὰς ἐλ­πί­δας μας καὶ μᾶς ἐ­βυ­θί­σα­τε εἰς ἐ­σχά­την ἀ­πό­γνω­σιν. Εἴ­πε­τε ὅ­τι εἰς τὴν παγ­κό­σμι­ον ἀ­να­μέ­τρη­σιν θὰ ἐ­πι­κρα­τή­σουν τε­λι­κῶς οἱ κε­φα­λαι­ο­κρά­ται καὶ ὅ­τι ἠ­μεῖς οἱ ἐρ­γα­ζό­με­νοι θὰ ἠτ­τη­θῶ­μεν κα­τὰ κρά­τος. Πῶς θὰ ζή­σω­μεν τώ­ρα χω­ρὶς νὰ ἐλ­πί­ζω­μεν; Πῶς θὰ ἀν­τι­πα­λεύ­σω­μεν τὴν ἀ­δι­κί­αν καὶ τὴν ἐ­κμε­τάλ­λευ­σιν, ἐ­ὰν γνω­ρί­ζω­μεν ὅ­τι δὲν θὰ ὑ­πάρ­ξῃ δι­και­ο­τέ­ρα κοι­νω­νί­α; Πῶς νὰ θραύ­σω­μεν τὰ δε­σμὰ τῆς δου­λεί­ας μας ἐ­ὰν δὲν πι­στεύ­ω­μεν εἰς τὴν ἐ­λευ­θε­ρί­αν;»

«Ζη­τῶ συγ­γνώ­μη. Δὲν εἶ­χα πρό­θε­σιν νὰ βλά­ψω κα­νέ­ναν· τὴν ἀ­λή­θει­αν καὶ μό­νον τὴν πι­κρὰν ἀ­λή­θει­αν εἶ­πα.»

«Ἄς τ’ ἀ­φή­σω­μεν πρὸς τὸ πα­ρὸν αὐ­τά,» εἶ­πεν ἀλ­λά­ζου­σα ὕ­φος. «Σᾶς με­τα­φέ­ρω τοὺς θερ­μοὺς χαι­ρε­τι­σμοὺς τῆς οἰ­κο­γε­νεί­ας σας. Ὁ ἰ­α­τρὸς Bernabe καὶ ὁ Marcel ἔ­χουν ἐγ­κα­τα­στα­θῇ μο­νί­μως εἰς τὸν οἶ­κον σας, γα­μοῦν τὴν σύ­ζυ­γον καὶ τὸν υἱ­όν σας ἀ­νέ­τως, κα­τα­σπα­τα­λοῦν τὴν πε­ρι­ου­σί­αν σας καὶ ἀπολαμβάνουν τὸν οἶ­νον ἐκ τῆς οἰναποθήκης σας τὸν ὁποῖον μὲ τόσην φροντίδα καὶ ἐπιμέλειαν συλλέξατε. Ἔ­χου­σιν κα­λῶς εἰς τὴν ὑ­γεί­αν των, τὸ ἴ­δι­ον ἐ­πι­θυ­μοῦν καὶ δι’ ὑ­μᾶς, καὶ σᾶς εὔ­χον­ται θάρ­ρος καὶ εὐ­ψυ­χί­αν. Ἄ! νὰ μὴν τὸ λη­σμο­νή­σω! Ὁ Μαρ­σὲλ ἤρ­χι­σεν ἐ­πι­τέ­λους νὰ γρά­φῃ τὸ μέ­γα μυ­θι­στό­ρη­μά του μὲ τί­τλον: ‘A la recherche du temps perdu’[2]»

Καὶ ἐνῷ  μ’ ἐ­γα­λού­χει, πα­ρει­σέ­δυ­σεν ἐ­πι­τη­δεί­ως τὴν χεῖ­ρα ἐν­τὸς τῆς πε­ρι­σκε­λί­δος μου μα­λά­ζου­σα τὰ γεν­νη­τι­κά μου ὄρ­γα­να.

«Ἄν­νι­α μου, νο­μί­ζεις ὅ­τι εἶ­ναι ἡ κα­τάλ­λη­λος στιγ­μὴ δι­ὰ μα­λα­κί­αν;»

«Δι­α­τί ὄ­χι, κα­λὲ κύ­ρι­ε;»

«Δι­ό­τι εἶ­μαι ἡ­μι­θα­νὴς ὁ δυ­στυ­χής καὶ θὰ μὲ ἀ­πο­τε­λει­ώ­σῃς.»

Ἡ νε­ᾶ­νις ἐ­γέ­λα­σεν αὐ­θορ­μή­τως οὐ­δό­λως πτο­η­θεῖ­σα. Ἀν­τι­θέ­τως ἐ­νέ­τει­νεν τὴν πα­λιν­δρο­μι­κὴν κί­νη­σιν καὶ ἐν­τὸς ὀ­λί­γου ἐ­ξε­σπερ­μά­τι­σα εἰς τὴν πα­λά­μην της. Σφογ­γί­ζου­σα τὴν χεῖ­ρα δι­ὰ τῆς ἐμ­προ­σθέ­λας -κοι­νῶς πο­δι­άς, εἶ­πεν:

 «Πρέ­πει νὰ ἀ­πο­χω­ρή­σω, δι­ό­τι ἐ­ὰν ὁ κα­κὸς κύ­ρι­ος Μπαρ­ντὸ ἀν­τι­λη­φθῇ τὴν ἀ­που­σί­αν μου θὰ μὲ ἀ­πο­λύ­σῃ.»

«Πό­τε θὰ ἐ­πα­νέλ­θῃς, Ἀν­νού­λα μου;»

«Δὲν γνω­ρί­ζω,» εἶ­πεν καὶ ἐ­ξη­φα­νί­σθη ὄ­πι­σθεν λευ­κῆς τι­νας θύ­ρας.

Ἀ­πέ­μει­να μό­νος μὲ τὴν ἀ­ό­ρι­στον ὑ­πό­νοι­αν ὅ­τι τὸ πορ­νί­δι­ον ἦ­το μυ­στι­κὴ πλη­ρο­φο­ρι­ο­δό­τις τῆς NKVD.

---

[1] ο φουκαράς

[2] ‘Σε Αναζήτηση τού Χαμένου Χρόνου’

Ὁλόκληρο τὸ μυθιστόρημα στὸ:

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

LARRY COOL, ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ 3

Ολόκληρο το βιβλίο

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

38. Η γνωριμία μου με τον Λένιν

Π οῦ ἤ­μην;! Ἐ­κοί­τα­ξα γύ­ρω μου καὶ δι­ε­πί­στω­σα ἔκ­πλη­κτος ὅ­τι εὑ­ρι­σκό­μην ἐ­πὶ θε­α­τρι­κῆς σκη­νῆς! Εἶ­χον δι­α­κό­ψει κά­ποι­αν πα­ρά­στα­σιν;! Ἐ­κοί­τα­ξα μὲ ἀ­πο­ρί­αν τοὺς ἠ­θο­ποι­οὺς κι ἐ­κεῖ­νοι ἀν­τα­πέ­δω­σαν τὸ βλέμ­μα μου μὲ ἀ­μη­χα­νί­αν. Θό­ρυ­βος ἀ­νη­συ­χί­ας καὶ ψί­θυ­ροι δυ­σα­ρε­σκεί­ας ὑ­ψώ­θη­σαν ἐκ τοῦ κοι­νοῦ δι­ὰ τὴν αἰφ­νί­δι­ον εἴ­σο­δον καὶ ἄ­σχε­τον παρουσίαν μου. Εἷς βρα­χύ­σω­μος, μα­δα­ρὸς[1] ἀ­νὴρ μὲ ὑ­πο­γέ­νει­ον, μύ­στα­κα καὶ πε­πυ­ρα­κτω­μέ­νον βλέμ­μα προ­έ­βα­λεν ἐκ τοῦ θι­ά­σου καὶ μὲ ἠ­ρώ­τη­σεν μὲ ἔν­το­νον ρωσ­σι­κὴν προ­φο­ράν: «Πῶς εὑ­ρέ­θη­τε ἐ­δῶ; Ποῖ­ος εἶ­σθε, κύ­ρι­ε;» Καὶ τό­τε τὸν ἀ­νε­γνώ­ρι­σα! Ὦ Θε­έ μου, ἦ­το... «Ὁ Λέ­νιν!» ἀ­νε­φώ­νη­σα. «Αὐ­το­προ­σώ­πως. Κι ἐ­σεῖς;» «Λαρ­ρὺ Λε­φρὲ ἤ Λάρ­ρα Cool ἄν προ­τι­μᾶ­τε, ἐκ τοῦ μέλ­λον­τος ὁρ­μω­μέ­νη.» Μ’ ἐ­ξή­τα­σεν μὲ εὔ­λο­γον δυ­σπι­στί­αν. «Ὥ­στε εἶ­σθε ἡ Λάρ­ρα ἔ; Ἡ Лара[2] ἀ­π’ τὸ μέλ­λον, χμ...» ἔ­κα­μεν μὲ δυ­σπι­στί­αν θω­πεύ­ων τὸ ὑ­πο­γέ­νει­όν του. «Πε­ρὶ τοῦ προ­σώ­που μου πρέ­πει νὰ σᾶς ἔ­χῃ ὁ­μι­λή­σει ἡ σύν­τρο­φος Ἄν­νι­α» «Ἄ, μά­λι­στα! Ἐκείνη ἡ μι­κρὰ σύντροφος ἥ­τις κά­μνει ὡ­ραί­ας πί­πας...» εἶ­πεν νο­σταλ­γι­κῶς ὁ Λέ­νιν ψαύ­ων τοὺς ὄρ­χεις του. «Κι ἐ­σεῖς; Τί κά­μνε­τε;» ἠ­ρώ­τη­σα. «Ἐ­πα­νά­στα­σιν.» «Καλῶς, ἄριστα! Ἐ­δῶ, τί εἶ­ναι;» «Τὸ ἰν­στι­τοῦ­τον Σμόλ­νι· ἕ­δρα τοῦ σο­βι­ὲτ τῆς Ἁ­γί­ας Πε­τρου­πό­λε­ως, τὸ στρα­τη­γεῖ­ον ἐκ τοῦ ὁ­ποί­ου συν­το­νί­ζο­μεν τὰς ἐ­πα­να­στα­τι­κὰς ἐ­πι­χει­ρή­σεις. Νῦν εἶ­ναι ἡ κρί­σι­μος νὺξ τῆς 24ης πρὸς 25ην Ὀ­κτω­βρί­ου τοῦ 1917. Αὐ­τὴν τὴν νύ­κτα κρα­τοῦ­μεν εἰς τὰς χεῖ­ρας μας τὰς ἐλ­πί­δας ἑ­κα­τομ­μυ­ρί­ων κα­τα­πε­πι­ε­σμέ­νων ἁ­παν­τα­χοῦ τῆς γῆς...» «Θε­έ μου! Θὰ ζή­σω κο­σμο­ϊ­στο­ρι­κὰ γε­γο­νό­τα! Ὀρ­θο­τρι­χῶ[3]. Ὁ­πό­σον τυ­χε­ρὸς αἰ­σθά­νο­μαι.» «Ἀλ­λ’ ἰ­σχυ­ρί­ζε­σθε ὅ­τι ἀ­φί­χθη­τε ἐκ τοῦ μέλ­λον­τος,» ἐ­πα­νῆλ­θεν ὁ Λέ­νιν. «Μά­λι­στα.» «Τό­τε εἴ­πα­τέ μας: θὰ ἐ­πι­τύ­χῃ ἡ ἐ­πα­νά­στα­σις; Θὰ ἐ­πι­κρα­τή­σῃ τὸ σο­σι­α­λι­στι­κὸν κα­θε­στώς; Θὰ ἐ­ξα­λει­φθῇ ἡ ἐ­κμε­τάλ­λευ­σις ἀν­θρώ­που ἀ­πὸ ἄν­θρω­πον; Θὰ ἐ­πι­τευ­χθῇ ἡ παγ­κό­σμι­ος ἀ­τα­ξι­κὴ κοι­νω­νί­α; Θὰ πραγ­μα­το­ποι­η­θοῦν αἱ ἐλ­πί­δες μας; Ζεῖ­τε ’­σεις οἱ ἄν­θρω­ποι τοῦ μέλ­λον­τος εὐ­τυ­χι­σμέ­νοι;» «Ἔ­ε...» ἐ­δί­στα­ζον νὰ ἀ­παν­τή­σω. Ἐκ τῆς σκι­ᾶς προ­έ­βα­λον ὡς ἀ­πει­λη­τι­κὰ φαν­τά­σμα­τα γνω­στὰ πρό­σω­πα τῆς Ἱ­στο­ρί­ας: ὁ Τρότ­σκυ, ὁ Στά­λιν, ὁ Πλε­χά­νωφ, ὁ Πο­τρέ­σωφ, ὁ Μαρ­τώφ, ὁ Μό­λο­τωφ, καὶ ἠ­κο­λού­θουν δε­κά­δες ἐρ­γά­ται καὶ ἀ­γρό­ται κρα­δαί­νον­τες σφύ­ρας καὶ δρέ­πα­να, ἔ­χον­τες ὠ­χρά, ἀ­νέκ­φρα­στα πρό­σω­πα. «Λοι­πόν;» ἐ­πα­νέ­λα­βεν ἐ­να­γω­νί­ως ὁ Λέ­νιν. «Αἱ ἐλ­πί­δες μας θὰ πραγ­μα­το­ποι­η­θοῦν;» «Ἔ.., ναί... Βε­βαί­ως τὰ πράγ­μα­τα δὲν ἔρ­χον­ται πάν­τα ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς ἐ­πι­θυ­μοῦ­μεν· ὑ­πάρ­χουν ἀ­στάθ­μη­τοι πα­ρά­γον­τες...» ἔ­λε­γον πα­σχί­ζων ἀ­νε­πι­τυ­χῶς νὰ ὑ­πεκ­φύ­γω. Ὁ Λέ­νιν ἐ­κόλ­λη­σεν τὸ πε­ρι­στρο­φόν του εἰς τὸν κρό­τα­φόν μου. «Τὴν ἀ­λή­θει­αν καὶ μό­νον τὴν ἀ­λή­θει­αν, ὅ­σον πι­κρὰ καὶ ἂν εἶ­ναι,» δι­έ­τα­ξεν μὲ βρα­χνὴν φω­νήν. Εὑ­ρι­σκό­μην εἰς δει­νὴν θέ­σιν. Πῶς νὰ εἴ­πω εἰς τοὺς δυ­στυ­χεῖς ὅ­τι αἱ ἐλ­πί­δες τους δι­ε­ψεύ­θη­σαν καὶ ὅ­τι τί­πο­τε ἐξ ὅ­σων προ­σε­δό­κουν δὲν ἐ­ξε­πλη­ρώ­θη; Ἐ­πι­προ­σθέ­τως, ὡς κο­μι­στὴς δυ­σα­ρέ­στων εἰ­δή­σε­ων, ἐ­φο­βού­μην δι­ὰ τὴν ζω­ήν μου. Στα­γό­νες ψυ­χροῦ ἱ­δρῶ­τος ἐ­κό­σμουν τὸ ὡ­ραῖ­ον μου μέ­τω­πον. Τὰ πρό­σω­πα τῶν ἐ­πα­να­στα­τῶν ἐ­σκλη­ρύν­θη­σαν ἐκ τῆς ἀ­γω­νί­ας. [1] φαλακρός [2] Συντόμευση τοῦ Larisa –Лариса. Γνωστή ηρωίδα τού Μπόρις Πάστερνακ στο μυθιστόρημα ‘Δόκτωρ Ζιβάγκο’ (1957). [3] ανατριχιάζω

36Α. Ο υἱ­ός μου Albert

Σπογ­γί­σα­σα τὰ χεί­λη της δι­ὰ τῆς ἐμ­προ­σθέλ­λας –κοι­νῶς πο­δι­ᾶς– ἔ­σπευ­σεν εἰς τὸ μα­γει­ρεῖ­ον, ἐνῷ ἐ­γὼ ἀ­να­βι­βά­σας τὴν πε­ρι­σκε­λί­δα, ἀλ­λ’ ἀ­φή­σας τὰ γεν­νη­τι­κά μου ὄρ­γα­να ἐ­κτὸς αὐ­τῆς δι’ εὐ­νο­ή­τους λό­γους -ποί­ους ἄ­ρα­γε;!- ἀ­νέ­βην εἰς τὸν πρῶ­τον ὄ­ρο­φον καὶ εἰ­σελ­θὼν εἰς τὴν τρα­πε­ζα­ρί­αν ἐ­στά­θην εἰς τὴν εἴ­σο­δον μει­δι­ῶν καὶ εὐ­δι­ά­θε­τος.

Οἱ πα­ρευ­ρι­σκό­με­νοι μ’ ἐ­κοί­τα­ζον ὄρ­θι­οι κι ἄ­λα­λοι με­τ’ ἀ­πο­δο­κι­μα­στι­κῆς ἐκ­πλή­ξε­ως. Ἦ­σαν ἐ­κεῖ ἁ­πα­ξά­παν­τες: ἡ σύ­ζυ­γός μου Adelaide, ὁ υἱ­ός μου Albert, ὁ συμ­μα­θη­τής του Marcel, καὶ ὁ οἰ­κο­γε­νει­α­κός μας φί­λος, ἰ­α­τρὸς Barnabe.

«Κα­θή­σα­τε, κα­θή­σα­τε, νὰ γευ­μα­τί­σω­μεν,» τοὺς πα­ρώ­τρυ­να λαμ­βά­νων θέ­σιν ἐ­πὶ κε­φα­λῆς. «Ἄλ­μπερτ, τὴν προ­σευ­χήν!» δι­έ­τα­ξα.

Ἀν­τε­πά­θουν τὸν υἱ­όν μου Albert, δι­ό­τι ἔ­βρι­θεν σπυ­ρί­ων ἀ­κμῆς. Ὅ­λοι ἐ­κλί­να­μεν τὰς κε­φα­λὰς καὶ ὁ Ἄλ­μπερτ ἀ­πήγ­γει­λεν μη­χα­νι­κῶς τὴν σύν­το­μον προ­σευ­χήν:

«Κύ­ρι­ε, Σ’ εὐ­χα­ρι­στοῦ­μεν δι­ὰ τὸν ἐ­πι­ού­σι­ον, ὑ­μνοῦ­μεν τὸ ὄ­νο­μά Σου, ὑ­πη­ρε­τοῦ­μεν τὸ θέ­λη­μά Σου καὶ δὲν πα­ρεκ­κλί­νο­μεν τοῦ ὀρ­θοῦ δρό­μου. Ἀ­μήν.»

«Ἀ­μήν.»

Ἡ Ἄν­νι­α ἐ­πλή­ρω­σεν τὰ πι­νά­κι­α μὲ εὐ­ώ­δη soupe de pistou –ζω­μὸν λα­χα­νι­κῶν.

«Mon chère...» ἤρ­χι­σεν ἡ Adelaide· - δὲν τῆς ἔ­δω­σα ση­μα­σί­αν. «Mon chère, Λαρ­ρύ...» ἐ­πέ­μει­νεν. «Σή­με­ρον τὴν πρω­ί­αν συ­νέ­βη κά­τι τὸ ὁ­ποῖ­ον μὲ κα­τε­θο­ρύ­βη­σεν.» Ἡ Adelaide ἦ­το ὑ­στε­ρι­κή.

«Μμ.., ναί;» ἔ­κα­μα μὲ ἀ­πό­λυ­τον ἀ­πά­θει­αν ἀ­πο­μα­κρύ­νων ἕ­ναν δαῦ­κον –κοι­νῶς κα­ρό­το– ἐκ τοῦ ζω­μοῦ μου, δι­ό­τι οἱ δαῦ­κοι δὲν μοῦ ἤ­ρε­σαν.

«Ἦλ­θεν ὁ Marcel δι­ὰ νὰ με­λε­τή­σουν με­τὰ τοῦ Albert τὸ μά­θη­μα τῶν μα­θη­μα­τι­κῶν…»

Ἔ­παι­ζον ὠ­θῶν δι­ὰ τοῦ κο­χλι­α­ρί­ου τε­μά­χι­ον ἄρ­του τὸ ὁ­ποῖ­ον ἐ­πέ­πλε­εν εἰς τὸν ζω­μόν μου ὡς μι­κρὰ λέμ­βος. Ἡ Ἀ­δε­λα­ῒς ἐ­συ­νέ­χι­σεν:

»Ἐ­κτύ­πη­σα τὴν θύ­ραν τοῦ δω­μα­τί­ου των προ­σκο­μί­ζου­σα δύ­ο ἀ­να­ψυ­κτι­κά, καὶ μὴ λα­βοῦ­σα ἀ­πό­κρι­σιν, ἐ­τόλ­μη­σα καὶ ἤ­νοι­ξα. Καὶ τί εἶ­δον Λαρ­ρύ μου οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου; Τί εἶ­δον οἱ ὀ­φθαλ­μοί μου;!»

Ἀ­νε­σή­κω­σα τὸ βλέμ­μα ἐκ τοῦ πι­να­κί­ου μου καὶ ἐ­κοί­τα­ξα τοὺς ὀ­φθαλ­μούς της: Ἦ­σαν βλα­κώ­δεις ὡς ἀ­γε­λά­δος.

«Τί εἶ­δον οἱ ὡ­ραῖ­οι ὀ­φθαλ­μοί σας, θη­σαυ­ρέ μου;» εἶ­πα μὲ εἰ­ρω­νι­κὴν τρυ­φε­ρό­τη­τα.

«Εἶ­δον εἰς τὴν κλί­νην τὸν Marcel ἐ­πὶ τοῦ Albert μας, καὶ ὁ Μαρ­σὲλ ἠ­σπά­ζε­το τὸν Ἄλ­μπερτ ἐ­ρω­τι­κῶς εἰς τὰ χεί­λη λέ­γων: ‘Albertin, Albertin! Mon amour, Albertin!’»

Δι­ὰ μί­αν στιγ­μὴν ἔ­μει­να κε­χη­νώς...

«Πῶς τὸν ἀ­πε­κά­λει;»

«Albertin.»

«Ἀλ­μπερ­τίν;! Μπου­ὰ-χὰ-χά!» ἐ­ξέ­σπα­σα εἰς μέ­χρι δα­κρύ­ων βρον­τώ­δεις γέ­λω­τας. «Ἀλ­μπερ­τι­ίν, Ἀλ­μπερ­τι­ι­ίν..!» πε­ρι­ε­γέ­λων αὐ­τὸν καὶ τὸν ἐ­δεί­κνυ­ον δι­ὰ τοῦ δεί­κτου.

Ἅ­παν­τες μ’ ἐ­κοί­τα­ζον ἀ­πο­ροῦν­τες, μὴ ἀν­τι­λαμ­βα­νό­με­νοι ποῦ τὸ ἀ­στεῖ­ον, καὶ συ­ναι­σθαν­θεὶς τὸ βά­ρος τῆς κοι­νῆς γνώ­μης δι­ὰ τὴν ἄ­στο­χον –mal a propos– στά­σιν μου ὡς πα­τρός, ἔ­βη­ξα –γκούχ, γκοὺχ– καὶ λα­βὼν αὐ­στη­ρὸν ὕ­φος ἠ­ρώ­τη­σα εὐ­θέ­ως καὶ ἄ­νευ πε­ρι­στρο­φῶν τὸν Albert.

«Εἶ­σαι πού­στης, υἱ­έ μου;» ἀλ­λὰ δὲν ἠ­δυ­νή­θην νὰ συγ­κρα­τή­σω τοὺς γέ­λω­τας τοὺς ὁ­ποί­ους με­τὰ δυ­σκο­λί­ας κα­τέ­πνι­γον και.., «μπου­ὰχ-χὰ-χά! Ἀλ­μπερ­τίν! Ὦ θε­έ μου! Σὲ γα­μεῖ ὁ Marcel, Ἀλ­μπερ­τίν; Χὰ-χὰ-χά!»

«Papa, γί­νε­σθε χυ­δαῖ­ος. Ο Marcel θὰ γί­νῃ μί­α των ἡ­με­ρῶν μέ­γας συγ­γρα­φεύς. Μοῦ ὑ­πε­σχέ­θη μά­λι­στα ὅ­τι θὰ ἀ­πα­θα­να­τί­σῃ τὸν ἀ­σπα­σμόν μας εἰς τὸ μέγα μυ­θι­στό­ρη­μα τὸ ὁ­ποῖ­ον πρό­κει­ται νὰ συγγρά­ψῃ. Οἱ κα­θη­γη­ταί μας εἰς τὸ Λύ­κει­ον τὸν ἐ­παι­νοῦν καὶ τὸν ἐν­θαρ­ρύ­νουν συ­νε­χῶς... Τοὺς προ­βλη­μα­τί­ζει μό­νον τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι αἱ προ­τά­σεις του εἶ­ναι σχοι­νο­τε­νεῖς, τι­νὲς τῶν ὁ­ποί­ων κα­τα­λαμ­βά­νου­σιν ἔ­κτα­σιν ἀρ­κε­τῶν σε­λί­δων...»

Ἀ­πευ­θύν­θην πρὸς τὸν Marcel μει­δι­ῶν πο­νη­ρῶς:

«Κω­λομ­πα­ρι­λί­κι, ἔ Μαρ­σέλ;»

«Α­πα­ξι­ῶ, κύ­ρι­ε!» εἶ­πεν ἀ­να­ση­κώ­σας τὴν ὀ­φρὺν πε­ρι­φρο­νη­τι­κῶς καὶ ἔλαβεν ἐκ τοῦ δί­σκου ἓν γλύ­κι­σμα μαν­τλὲν ἐκ τοῦ ὁ­ποί­ου ἐ­δο­κί­μα­σεν ὀ­λί­γον.

«Μμμ..!» ἔ­κα­μεν.

«Τί συμ­βαί­νει Μαρ­σέλ;» τὸν ἠ­ρώ­τη­σεν μὲ λα­τρεί­αν ὁ Ἄλ­μπερτ.

«Μμ, ἡ γεῦ­σις του... Ἡ γεῦ­σις του μοῦ ἐν­θυ­μί­ζει, μοῦ ἐν­θυ­μί­ζει…»

«Τί σᾶς ἐν­θυ­μί­ζει; Τί σᾶς ἐν­θυ­μί­ζει;»

Ἅ­παν­τες ἐ­κρε­μώ­με­θα ἐκ τῶν χει­λέ­ων του.

«Μμμ, ὡς ἄγ­κυ­ρα ἀ­να­σύ­ρε­ται βρα­δέ­ως ἐκ τῆς ἀ­βυσ­σα­λέ­ας μνή­μης μου...» συ­νέ­χι­σεν ὁ Μαρ­σέλ.

Ἠ­γέρ­θην καὶ τὸν ἐ­νε­ψύ­χω­σα μὲ ἐ­σφιγ­μέ­νους γρόν­θους:

«Θάρ­ρος Μαρ­σέλ! Ἐμ­πρός! Ἀν­δρί­ζου! Μπρού­στ, Μπρού­στ!»

«Ἄ­αχ, ὄ­χι!» ἔ­κα­μεν ἀ­πο­γο­η­τευ­μέ­νος.

«Τί;!»

«Ἦ­το πο­λὺ βα­ρεῖ­α ἀ­νά­μνη­σις καὶ δὲν ἠ­δυ­νή­θην νὰ τὴν ἀ­νελ­κύ­σω· ἡ ἅ­λυσ­σος ἐ­θραύ­σθη καὶ κα­τέ­πε­σεν δυ­στυ­χῶς!»

«Φά­γε ἓν ἀ­κό­μη γλύ­κι­σμα ν’ ἀ­να­λά­βῃς,» εἶ­πα καὶ τοῦ προ­σέ­φε­ρα τὸν δί­σκον.

«Ἐν­θυ­μοῦ­μαι.., ἐν­θυ­μοῦ­μαι…»

«Τί;»

«Ἄ­α­αχ.., πά­λιν μοῦ ἔ­πε­σεν!»

«Γα­μῶ το σου! Φά­γε, φά­γε νὰ ἐν­δυ­να­μω­θῇς!» καὶ τοῦ ἔ­χω­σα δι­ὰ τῆς βί­ας δύ­ο γλυ­κί­σμα­τα εἰς τὸ στό­μα.

Ὁ Μαρ­σὲλ μὲ ὑ­περ­πε­πλη­ρω­μέ­νον στό­μα πε­ρι­πε­σῶν εἰς ἔκ­στα­σιν ἔ­λε­γεν:

«Ἐν­θυ­μοῦ­μαι, ὢ ναί, ἐ­πι­τέ­λους ἐν­θυ­μοῦ­μαι τὴν παι­δι­κήν μου ἡ­λι­κί­αν. Ἐ­πὶ σει­ρὰν ἐ­τῶν κα­τε­κλι­νό­μην ἐ­νω­ρίς...»

«Θὰ γε­νῆ­τε μέ­γας συγ­γρα­φεύς!» τὸν ἐ­νε­θάρ­ρυ­νεν ὁ Ἄλ­μπερτ. «Θὰ συγ­γρά­ψη­τε πο­τά­μι­ον μυ­θι­στό­ρη­μα…»

Ἡ Ἀ­δε­λα­ῒς ἐ­πα­νέ­φε­ρεν τὴν συ­ζή­τη­σιν εἰς τὸ ὀ­ξὺ οἰ­κο­γε­νει­α­κόν μας πρό­βλη­μα.

«Λαρ­ρύ, φο­βοῦ­μαι ὅ­τι ἐνῷ ὁ πο­λυ­α­γα­πη­μέ­νος μας υἱ­ὸς εἶ­ναι κί­ναι­δος – bardache, ἐ­σεῖς συμ­πε­ρι­φέ­ρε­σθε μὲ ἀ­κα­τα­νό­η­τον ἀ­νευ­θυ­νό­τη­τα. Ὡς πα­τήρ του έ­χε­τε κα­θῆ­κον νὰ τὸν συ­νε­τί­ση­τε.»

«Τί νὰ κά­μνῃ ὁ πα­τὴρ ἂν ἀ­ρέ­σει τοῦ υἱ­οῦ;»

«Ο Barnabe προ­τεί­νει ἐγ­κλει­σμὸν τοῦ Albert εἰς τὴν κλι­νι­κήν του καὶ ἀ­φαι­μά­ξεις δι­ὰ βδελ­λῶν, χλι­α­ρὰ καὶ πα­ρα­τε­τα­μέ­να λου­τρά, ἐ­πι­θέ­σεις πά­γου ἐ­πὶ τῆς ὀ­σφυ­α­κῆς χώ­ρας, ἀ­να­φρο­δι­σι­α­κὰ πο­τά, φυ­τι­κὴ δί­αι­τα, καὶ ἀ­πο­χὴ ἀ­πὸ τρο­φὰς καὶ πο­τὰ δι­ερ­γε­τι­κά.»

«Ἐ­ξαί­ρε­τος θε­ρα­πεί­α,» ἐ­πε­κρό­τη­σα.

Ο Albert, εἰς τὸν ὁ­ποῖ­ον οὐ­δό­λως ἤ­ρε­σεν ἡ ἰ­δέ­α, ἀν­τέ­δρα­σεν ὡς πού­στης μὲ ὕ­που­λον καὶ δη­κτι­κὸν τρό­πον:

«Πά­τερ, γνω­ρί­ζε­τε ὅ­τι ὁ ἰ­α­τρὸς εἶ­ναι ἐ­ρα­στὴς τῆς maman;»

«Πω­ῶς;!»