ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ (μυθιστόρημα σε συνέχειες)

- για τα κορίτσια που παρατούν τις παλιές συνήθειες όπως παρατούν το μπλου τζην στην άμμο και πέφτουν γυμνά στη θάλασσα

- για τους τρελούς που τρέχουν στις άγριες ερημιές έχοντας με­σ’ το κεφάλι τους ένα μαγκάλι αναμμένα κάρβουνα

- για τον χαρούμενο χοντρο-καλόγερο που με τα βροντερά του γέλια ξυπνά το Θεό που ονειρεύεται τον κόσμο

- για την υψίφωνο που ξαφνικά σταμάτησε να τραγουδά και ξέρασε τα σπλάχνα της στ’ α­κρο­α­τή­ριο

- για τον ασκητή που άνθισαν τα μάτια του από την προσμονή και βγήκαν κόκκινα γαρίφαλα

- για τη γυναίκα που ο πόθος της τις νύχτες ελλοχεύει, σαν μαύρος σαρκοβόρος πάνθηρας

- για τον αθώο που με τρε­μά­με­να δάχτυλα ψηλαφεί σαν βρέφος τις θηλές τ’ ουρανού

- για τους ποιητές που τους αρπάξαν απ’ τα μαλλιά τα σύννεφα και χάθηκαν

- για όσους ε­ξα­τμί­ζον­ται από έρωτα.

- για ’­κείνη που επιστρέφει μετά από τριάντα αιώνες εξορίας έχοντας καλά κρυμμένη στην κοιλιά της ό,τι πε­ρισ­σό­τε­ρο φοβούνται οι εξουσίες: την Ελπίδα.
Αυτοί θα ε­πι­βι­ώ­σουν· αυτοί και οι σκορπιοί της ερήμου. Οι υπόλοιποι είμαστε ήδη νεκροί.