54. H ευρυκολπος νυμφη

-«Ὦ ἀ­γα­πη­τέ, γί­νετε ἐ­ρα­στής μου, γί­νε­τε ἐ­ρα­στὴς τῆς ἐ­πι­στη­μο­νι­κῆς γνώ­σε­ως! Θὰ σᾶς χρί­σω κύ­ρι­όν μου· κύ­ρι­ον τῶν μυ­στι­κῶν τῆς φύ­σε­ως καὶ τοῦ πνεύ­μα­τος,» ἔ­λε­γεν ἡ δο­λε­ρὰ γό­ησ­σα κα­θώς μὲ ἐ­θώ­πευ­εν καί μὲ ἠ­σπά­ζε­το. «Δι­ὰ τῆς ἐ­πι­στή­μης θὰ πραγ­μα­το­ποι­ή­ση­τε τὰς ἐλ­πί­δας σας δι­ὰ κοι­νω­νι­κὴν πρό­ο­δον καὶ εὐ­η­με­ρί­αν καὶ θὰ γνω­ρί­ση­τε τὴν πε­ρὶ κό­σμου ἀ­λή­θει­αν. Ἡ γνῶ­σις μου εἶ­ναι ἡ δύ­να­μις δι­ὰ τῆς ὁ­ποί­ας θὰ οἰ­κο­δο­μή­ση­τε τὸ μέλ­λον τὸ ὁ­ποῖ­ον ὀ­νει­ρεύ­ε­σθε... 

»Ἰ­δοὺ ἡ πύ­λη μου, ἡ πύ­λη τῆς Γνώ­σε­ως,» ἔ­λε­γεν τεί­νου­σα καὶ δι­α­νοί­γου­σα δι­ὰ τῶν δα­κτύ­λων τὰ μα­κρά, ἐ­λα­στι­κὰ χεί­λη τοῦ αἰ­δοί­ου της. «Εἰ­σέλ­θε­τε, εἰ­σέλ­θε­τε κύ­ρι­ε ἵ­να γευ­θῆ­τε τὴν ὑ­ψί­στην τῶν ἡ­δο­νῶν, τὴν ἡ­δο­νὴν τῆς Γνώ­σε­ως...» Καὶ δι­ὰ θελ­κτι­κῶν καὶ κο­λα­κευ­τι­κῶν λό­γων –«τί ἐ­ρα­στής! τί ῥω­μα­λέ­ος ἐ­ρα­στής, θε­έ μου εἶ­σθε!»– ἡ σα­γη­νευτικὴ νύμ­φη μὲ ὑ­πνώ­τι­ζεν καὶ μ’ ἔ­χω­νεν εἰς τὸν ἡ­δύν, ὀ­λι­σθη­ρόν της κόλ­πον ὅ­στις δι­ε­στέ­λε­το τε­ρα­τω­δῶς κα­τα­πί­νων με ὀ­λί­γον κα­τ’ ὀ­λί­γον ὡς βό­ας τὸ ἄ­τυ­χον θή­ρα­μα αὐ­τοῦ.

Καὶ οὐ­δε­μί­αν ἀν­τί­στα­σιν προ­έ­βα­λον ὁ δυ­στυ­χής, δι­ό­τι ἡ λα­γνεί­α τῆς Γνώ­σε­ως –ψυ­χο­βλα­βὴς καὶ ὑ­που­λο­τέ­ρα πά­σης ἄλ­λης– πα­ρέ­λυ­εν τὰ μέ­λη μου καὶ ἐ­ξου­δε­τέ­ρω­νεν τὴν θέ­λη­σίν μου, ἕ­ως ὅ­του ἐ­ξη­φα­νί­σθην, ἀ­πορ­ρο­φη­θεὶς ὁ­λό­κλη­ρος ὑ­πὸ τῆς εὐ­ρυ­κόλ­που νύμ­φης.

Ἀ­φοῦ μὲ ἐ­νε­κολ­πώ­θη, εὑ­ρέ­θην εἰς πορ­φυ­ρὸν βλεν­νῶ­δες σπή­λαι­ον, τὰ σαρ­κώ­δη τοι­χώ­μα­τα τοῦ ὁ­ποί­ου δι­ε­τρέ­χον­το ἀ­πὸ ἡ­δο­νι­κὰ ῥί­γη. Οἱ ἡ­δεῖς χυ­μοὶ ἐ­νε­πό­τι­σαν τὰ κύτ­τα­ρα τοῦ σώ­μα­τός μου καὶ με­θυ­στι­κὴ ἀ­πό­λαυ­σις ἐ­πλημ­μύ­ρι­σεν τὰς αἰ­σθή­σεις μου. Πα­ρε­δό­θην ἄ­νευ ὅ­ρων εἰς ἕν ἄ­νευ ὁ­ρί­ων κα­θο­λι­κόν, ὁ­λό­σω­μον ὄρ­γι­ον, καὶ φθά­νου­σα ἡ θε­ὰ ἐν τέ­λει εἰς ὀρ­γα­σμι­κὴν ἔ­ξαρ­σιν, ἀ­νε­σεί­σθην βι­αί­ως ὡς εἰς ἐ­φαλ­τή­ρι­ον ἢ βα­τῆ­ρα, ὁ δὲ τε­ρά­στι­ος κολ­πι­κὸς μῦς μ’ ἔ­σφιγ­ξεν σπα­σμω­δι­κῶς κα­τ’ ἐ­πα­νά­λη­ψιν μέ­χρι ἀ­σφυ­ξί­ας.

Τὸ ἡ­δο­νι­κὸν μαρ­τύ­ρι­ον δι­ήρ­κη­σεν ὥ­ρας πολ­λὰς ἕ­ως ὅ­του ἡ πο­λυ­ορ­γα­σμι­κὴ νυμ­φο­μα­νὴς ἀ­πε­κοι­μή­θη ἐ­πι­τέ­λους ἐ­ξην­τλη­μέ­νη καὶ ἱ­κα­νο­ποι­η­μέ­νη. Τό­τε ὁ συ­σφιγ­κτὴρ μῦς ἐ­χα­λά­ρω­σεν καὶ ἐ­ξῆλ­θον λά­θρα ἵ­ν’ ἀ­να­πνεύ­σω ὀ­λί­γον κα­θα­ρὸν ἀ­έ­ρα ὁ τά­λας, πρὶν ἡ μαι­νὰς ἀ­φυ­πνι­σθῇ καὶ μ’ ἐ­πα­να­χώ­σῃ εἰς τὸ ὑ­περ­φυ­σι­κόν της αἰ­δοῖ­ον.

Ἐν­θυ­μοῦ­μαι ἐ­κεί­νην τὴν πε­ρί­ο­δον τῆς ζω­ῆς μου ἀ­μυ­δρῶς, ὡς δι­αρ­κῆ ὀ­νεί­ρω­ξιν, τε­τυ­λιγ­μέ­νος εἰς ἀ­χλὺν ἡ­δυ­πα­θεί­ας, ἐν­τὸς βόμ­βυ­κος τρυ­φη­λό­τη­τος, ἔκ­δο­τος εἰς τὰς ἡ­δο­νάς, αἰ­σθα­νό­με­νος ἀ­πέ­ραν­τον ἀ­δυ­να­μί­αν, πα­ρα­λε­λυ­μέ­νος ἐκ τοῦ ἐ­κλύ­του βί­ου, ἐ­ξην­τλη­μέ­νος ἐκ τῶν ἀλ­λε­παλ­λή­λων ἐκ­σπερ­μα­τί­σε­ων.

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window