53. Τὸ ἀκατανόητον

Τώ­ρα τὸ πυ­κνὸν ἀ­κα­τα­νό­η­τον σκό­τος εἰ­σέ­βαλ­λεν ὁρ­μη­τι­κῶς καὶ με­τὰ βο­ῆς μέ­σῳ τοῦ ῥήγ­μα­τος δι­α­χε­ό­με­νον εἰς τὴν αἴ­θου­σαν, σχη­μα­τί­ζον ἑ­λι­κώ­σεις πε­ρὶ ἑ­αυ­τόν, οὐ­ρά­νι­α ἑ­λίγ­μα­τα, συ­νε­λί­ξεις καὶ σπει­ρώ­σεις, ὡς κα­πνὸς ἢ ὡς με­λά­νη ἐγ­χε­ο­μέ­νη ἐν­τὸς ὕ­δα­τος. Καὶ ὅ,τι κα­τέ­πι­νεν –ἄν­θη, σκεύ­η, τρα­πέ­ζας, κα­θί­σμα­τα, πα­ρα­πε­τά­σμα­τα– ἐ­ξη­φα­νί­ζε­το, οἱ δὲ θα­μῶ­νες, βλέ­πον­τες τὸν ζό­φον ἁ­πλω­νό­με­νον ὑ­πε­ρά­νω τῶν κε­φα­λῶν των ὡς τε­ρά­στι­ον ἀ­πει­λη­τι­κὸν ὀ­κτά­πο­δα ἠ­γέρ­θη­σαν καὶ ἤρ­χι­σαν νὰ τρέ­χουν πα­νι­κό­βλη­τοι. Καὶ ὅ,τι οἱ πλό­κα­μοι τῆς νυ­κτὸς ἐ­τύ­λι­γον, τὸ ἠ­φά­νι­ζον – ἄλ­λου τὴν κνή­μην, ἄλ­λου τὴν χεῖ­ρα, ἄλ­λου τὸν ἀγ­κυ­λω­τὸν μύ­στα­κα. Ἡ ὀ­ξεῖ­α κραυ­γὴ γυ­ναι­κὸς δι­ε­κό­πη ἀ­πο­τό­μως, ὅ­ταν ἡ σκο­τί­α κα­τέ­λα­βεν καὶ ἔ­σβη­σεν τὴν κε­φα­λήν της. Ἡ ἀ­κέ­φα­λος κυ­ρί­α ἔ­τρε­χεν μὲ ὑ­ψω­μέ­νας χεῖ­ρας προ­σκρού­ου­σα τῇ­δε κα­κεῖ­σε εἰς τοὺς τοί­χους καὶ τὰ ἔ­πι­πλα... Ἐν ὀ­λί­γοις, ὀ­ρυ­μα­γδός, πα­νι­κὸς καὶ ἀ­πε­ρί­γρα­πτον παν­δαι­μό­νι­ον ἐ­πε­κρά­τουν εἰς τὴν αἴ­θου­σαν.

«Τί συμ­βαί­νει­ει­ει..;» ἐ­φώ­να­ξα πρὸς τὸν κύ­ρι­ον Μπαρ­ντό, συγ­κρα­τῶν τὸν πῖ­λον μου ἐ­πὶ κε­φα­λῆς δι­ὰ νὰ μὴν τὸν πα­ρα­σύ­ρῃ τὸ βου­ε­ρόν, βί­αι­ον σκό­τος.

«Ὤ­ω­ω..! Τὸ ἀ­κα­τα­νό­η­τον εἰ­σβάλ­λει εἰς τὸν νοῦν σας καὶ κά­μνει ‘delete’ τὰς νο­η­τι­κὰς πα­ρα­στά­σεις! Ὤ­ω­ω..! Μορ­φαὶ καὶ ὀ­νό­μα­τα χα­ά­νον­ται τώ­ρα... Μορ­φαὶ καὶ ὀ­νό­μα­τα χα­α­ά­νον­ται...»

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window