Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

52. Τὸ κοσμικὸν παίγνιον τῆς μικρᾶς Marfa.


  
     Τ
ί ἦ­το πά­λιν τοῦ­το; Εἰς τὰ ὦ­τα μου ἔ­φθα­νεν ἐ­λα­φρύς, ῥυθ­μι­κὸς κτύ­πος. Προ­σε­πά­θη­σα νὰ τὸν ἀ­γνο­ή­σω. Ἀλ­λ’ ὅ­σον προ­σε­πά­θουν νὰ μὴν δί­δω ση­μα­σί­αν, τό­σον εὐ­κρι­νέ­στε­ρον τὸν ἤ­κου­ον, ὡ­σὰν τὸν ἐγ­κρα­τῆ χρι­στι­α­νὸν ὅ­στις ὅ­σον πε­ρισ­σό­τε­ρον προ­σπα­θεῖ νὰ κρα­τή­σῃ τὴν σκέ­ψιν του μα­κρὰν τοῦ πει­ρα­σμοῦ, τό­σον ἐν­το­νω­τέ­ρως σκέ­πτε­ται αὐ­τόν.
Τάκ, τὰκ-τάκ, τάκ! ἀν­τή­χει ὡς ἔμ­μο­νος ἰ­δέ­α ἐν­τὸς τοῦ ἐγ­κε­φά­λου μου. Ἠ­γέρ­θην, κα­τέ­βην τοὺς ὀ­ρό­φους, ἐ­πέ­ρα­σα ἀ­πὸ τὴν reception, τὴν αἴ­θου­σαν μου­σι­κῆς, τὸ ἑ­στι­α­τό­ρι­ον, τὰ μα­γει­ρεῖ­α, τὰς ἀ­πο­θή­κας, τὰ πλυν­τή­ρι­α... Ἀ­πό­λυ­τος ἐ­ρη­μί­α! Ἅ­παν­τες ἐ­κοι­μῶν­το τοι­αύ­την ὥ­ραν καὶ τὸ ξε­νο­δο­χεῖ­ον ἀ­πέ­πνε­εν τρο­μα­κτι­κὴν ἐν­τύ­πω­σιν ἐγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­νου οἰ­κο­δο­μή­μα­τος.
Τάκ, τὰκ-τάκ, τάκ!
Ἤ­νοι­ξα τὴν θύ­ραν τῶν θερ­μῶν λου­τρῶν. Ὤ­ζεν[1] χλώ­ρι­ον καὶ οὐ­ρί­α, ἡ δὲ ἀ­τμό­σφαι­ρα ἦ­το ἀ­πο­πνι­κτι­κὴ ἐκ τῆς πνι­γη­ρᾶς θερ­μό­τη­τος -αὐχ­μοῦ. Αἱ ἐγ­κα­τα­στά­σεις ἦ­σαν πα­λαι­αί, ἐ­φθαρ­μέ­ναι καὶ ὀ­ξει­δω­μέ­ναι. Εἰς τὸ μέ­σον ὑ­πῆρ­χεν με­γά­λη, πα­ραλ­λη­λε­πί­πε­δος δε­ξα­με­νὴ κο­λυμ­βή­μα­τος, ἐκ τῆς ἐ­πι­φα­νεί­ας τῆς ὁ­ποί­ας ἀ­νε­δί­δον­το ἀ­τμοὶ ὡς φαν­τά­σμα­τα. Τὸ ὕ­δωρ τῆς κο­λυμ­βή­θρας ἦ­το ἀ­κά­θαρ­τον ἐ­νῷ ἀ­σύλ­λη­πτον δί­κτυ­ον δι­α­θλά­σε­ων καὶ ἀν­τα­να­κλέ­σε­ων ἐ­κι­νεῖ­το ἀ­ε­νά­ως ἐ­πὶ τῶν λι­θο­κτί­στων τοί­χων καὶ τοῦ θό­λου τῆς ὑ­ψη­ρε­φοῦς αἰ­θού­σης.
Τάκ, τὰκ-τάκ, τάκ! Ἡ ἠ­χὼ ἐ­πολ­λα­πλα­σί­α­ζεν τοὺς κτύ­πους.
Εἶ­δον τό­τε τὴν μι­κρὰν Μάρ­φα, τὴν ψω­λώ­δη ἀ­νε­ψι­ὰν τῆς δου­κίσ­σης Ὀ­ρι­άν,  ἡ ὁ­ποί­α ἔ­παι­ζεν τὸ ‘κουτ­σό’, ἐμ­πη­δοῦ­σα ἐ­ναλ­λὰξ εἰς τὰς λευ­κὰς καὶ με­λα­νὰς πλά­κας τοῦ ὑ­γροῦ δα­πέ­δου, καὶ ὁ κρό­τος τὰκ-τάκ τῶν μπο­τι­νι­ῶν της ἀν­τή­χει εἰς ὁ­λό­κλη­ρον τὸ ξε­νο­δο­χεῖ­ον. Καὶ πα­τοῦ­σα εἰς λευ­κὴν πλά­κα, «εἶ­μαι!» ἀ­νε­φώ­νει, με­τα­πη­δοῦ­σα δὲ ἀ­κο­λού­θως εἰς πα­ρα­κει­μέ­νην μέ­λαι­ναν, «δὲν εἶ­μαι!» ἔ­λε­γεν κι ἐ­ξη­φα­νί­ζε­το..! 
«Εἶ­μαι - δὲν εἶ­μαι, εἶ­μαι - δὲν εἶ­μαι,» ἐ­νε­φα­νί­ζε­το καὶ ἀ­πη­λεί­φε­το κα­τὰ δι­α­δο­χι­κὴν ἐ­πα­νά­λη­ψιν.
«Marfa!» ἐ­φώ­νη­σα.  Τάκ, τὸ πε­ῶ­δες κο­ρά­σι­ον ἐ­στά­θη ἐ­πὶ λευ­κῆς πλα­κὸς κι ἐ­στρά­φη πρὸς τὸ μέ­ρος μου. «Τὶ κά­μνε­τε ἐ­δῶ τοι­αύ­την προ­κε­χω­ρη­μέ­νην ὥραν;!» ἠ­ρώ­τη­σα.
«Παί­ζω.»
«Τί παί­ζε­τε;!»
«Τὸ ‘εἶ­μαι-δὲν εἶ­μαι’. Πρό­κει­ται πε­ρὶ τοῦ κο­σμι­κοῦ παι­γνί­ου τοῦ χρό­νου, ὅ­στις ἐμ­φα­νί­ζει καὶ ἀ­φα­νί­ζει τὰς ἀ­πει­ρα­ρίθ­μους μορ­φὰς τῆς ζω­ῆς κα­τὰ τὴν δί­κην αὐ­τοῦ»
«Φο­βοῦ­μαι ὅ­τι δὲν σᾶς κα­τα­νο­ῶ.»
«Ἐκ­πη­δῶ ἐκ τοῦ ‘εἶ­ναι’ ἐν τῷ ‘μὴ εἶ­ναι’ καὶ τούμ­πα­λιν, εἰ­σέρ­χο­μαι ἐν τῷ κό­σμῳ καὶ ἐ­ξερχομένη αὐ­τοῦ. Πα­λιν­δρο­μῶ με­τα­ξὺ ὑ­πάρ­ξε­ως καὶ ἀ­νυ­παρ­ξί­ας δι’ ἁλ­μά­των. Κα­τε­λά­βα­τε;»
«Ὄ­χι· πῶς ἀ­φα­νί­ζε­σαι ἐκ πε­ρι­τρο­πῆς καὶ κα­τό­πιν πα­ρου­σι­ά­ζε­σαι ἐκ νέ­ου;»
«Μὰ εἶ­ναι ἁ­πλοῦν, κα­λὲ κύ­ρι­ε. Τὴν μί­αν στιγ­μὴν εἶ­μαι πα­ροῦ­σα καὶ τὴν ἑ­πο­μέ­νην ἀ­ποῦ­σα κα­τὰ δι­α­μοι­βήν. Πα­τῶ δη­λα­δὴ εἰς τὰς στιγ­μάς, ζῶ πάν­το­τε εἰς τὸ πα­ρόν, ἐν ἀν­τι­θέ­σει πρὸς ἐ­σᾶς ὅ­στις πλα­νᾶ­σθε ὁ­τὲ μὲν εἰς τὸ πα­ρελ­θόν, ὁ­τὲ δὲ εἰς τὸ μέλ­λον καὶ οὐ­δέ­πο­τε ἵ­στα­σθε ἐ­πὶ τοῦ πα­ρόν­τος.»
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)