Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

Το τέλος των δολοφόνων Μω & Γο


Ό,τι θα συμβεί στη συνέχεια, θα συμβεί χωρίς σκέψη, βούληση ή συναίσθημα· δεν θα νιώθω τον παραμικρό φόβο ή αγωνία· καμία οργή, κανένα έλεος. Θα βλέπω την μορφή μου σαν σε ταινία· όχι σαν θεατής, αλλά σαν να είμαι η οθόνη όπου πάνω της θα παίζεται η ζωή μου· σαν την οθόνη η οποία δεν επηρεάζεται απ’ τα γεγονότα που διαδραματίζονται, και που πάνω της μπορεί να παιχτεί οποιαδήποτε έργο -κωμωδία ή δράμα αδιάφορο· σαν την οθόνη που χωρίς αυτήν δεν θα μπορεί ειδωθεί καμιά ταινία, και που υπάρχει πριν την έναρξη και μετά το φινάλε κάθε ταινίας. 
Στο κλάσμα του δευτερολέπτου που θα μεσολαβήσει από την  εκπυρσοκρότηση του όπλου μέχρι να νιώσω ένα κάψιμο κάτω απ’ τη μασχάλη μου, το αριστερό μου χέρι θα τιναχτεί προς τον λαιμό του Μω· τα νύχια μου θα μπηχτούν γύρω από το λαρύγγι του και τραβώντας το έξω θα του το ξεριζώσουν· ταυτόχρονα το δεξί μου χέρι τεντωμένο σαν σπαθί, θα διαγράψει με απίστευτη ταχύτητα οριζόντια τροχιά στο ύψος της κοιλιάς τού Γο και τα νύχια μου σαν ξυράφια θα τον σχίσουν από την μια άκρη ως την άλλη· θα χρειαστεί μερικά λεπτά μέχρι να αντιληφθεί τί του συνέβη. Εν τω μεταξύ θα κοιτάζει έκπληκτος τον Μω ο οποίος θα τρέχει σαν σφαγμένο κοτόπουλο γύρω-γύρω στο μαγαζί αναποδογυρίζοντας τραπέζια, πυροβολώντας στον αέρα, πιτσιλώντας με πορφυρό αίμα τοίχους και θαμώνες, βγάζοντας βραχνές, ανατριχιαστικές κραυγές απ’ τα βάθη της κόλασης, και τελικά θα πέσει στο πάτωμα, και θα τον κοιτάμε αποσβολωμένοι να σπαρταράει ώσπου θα μείνει επιτέλους ασάλευτος..!
Τότε μόνο θα νιώσει κάτι στην κοιλιά του ο Γο και σκύβοντας  θα δει τον μεγάλο κόκκινο λεκέ στο σκισμένο του πουκάμισο και τα έντερά του να γλιστράνε σιγά-σιγά έξω. Θα μας κοιτάξει σαν χαζός· δεν θα καταλαβαίνει τίποτα. Οι πελάτες θα βρουν την ευκαιρία και θα τρέξουν έξω να γλυτώσουν. Ο Μω θα πιάσει τα έντερά του και θα προσπαθήσει να τα χώσει μέσα αλλά θα ξεχειλίζουν από την άλλη μεριά. Θα προσπαθεί να τα μπάσει μέσα, αλλ’ αυτά θα γλιστράνε σαν χέλια έξω. Απελπισμένος θα σταθεί ασάλευτος με τα έντερά του να κρέμονται μέχρι το πάτωμα και θα με κοιτάζει μ’ ένα παραπονεμένο ύφος σαν δαρμένος σκύλος.
Θα τον προσπεράσω χωρίς να δώσω σημασία…
…………………………………………………………………………………………………………………………………………
Η Kanami Kato θα με βοηθήσει να σηκωθώ. Θα διασχίσουμε το café· ο Γο θα στέκεται αμήχανος εκεί ακριβώς όπου θα τον είχαμε αφήσει κρατώντας στα χέρια του τα έντερά του σαν να κρατούσε ένα δέμα που δεν θα ’ξερε πού να το παραδώσει. Μόλις τον προσπεράσουμε θα καταρρεύσει.

ΤΙ ΦΕΡΕΙ ΤΟ 2013;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου