51. Ἡ ἐκτέλεσις τοῦ Κυρίου ἡμῶν.

«Δι­ψῶ..,» ἐ­ψι­θύ­ρι­σεν ὁ Κύ­ρι­ος.

«Δι­ψᾶ! Δι­ψᾶ!» ἐ­φώ­να­ξεν ἐν ἐ­ξά­ψει ἡ μι­κρὰ Marfa πρὸς τὸν θεῖ­ον αὐ­τῆς Olcott, δα­κτυ­λο­δει­κνύ­ου­σα τὸν Χρι­στόν.

Ὁ ὑ­πε­ραι­μι­κὸς ἀ­ξι­ω­μα­τι­κὸς ἀ­πη­ξήρ­τη­σεν τὸ μέ­γα τυ­φέ­κι­ον     –ντα­λι­ά­νι ἦ­το– ἐκ τοῦ ὤ­μου του καὶ γο­νυ­πε­τή­σας ἐ­δί­δα­ξεν εἰς τὴν κο­ρα­σί­δα τὴν τέ­χνην τῆς σκο­πευ­τι­κῆς.

Μπαμ! ἡ μι­κρά, καὶ ἡ ἀ­ρι­στε­ρὰ πα­λά­μη τοῦ Χρι­στοῦ δι­ε­λύ­θη εἰς αἱ­μά­τι­νον νέ­φος.

«Χο-χο-χο! Bravo, bravo!» τὴν ἐ­πῄ­νε­σεν ὁ θεῖ­ος Olcott δι­ὰ τὴν εὐ­στο­χί­αν της.

Εἶ­χα μεί­νει ἄ­ναυ­δος!

«Δι­α­τί πυ­ρο­βο­λεῖ­τε τὸν Χρι­στόν μας;!» ἠ­ρώ­τη­σα τὴν ἑ­ξα­ε­τῆ κο­ρα­σί­δα.

«Τὸν μι­σῶ.»

«Μι­σεῖ­τε Αὐ­τὸν ὅ­στις ἐ­σταυ­ρώ­θη δι­ὰ τὴν σω­τη­ρί­αν ἡ­μῶν;!»

«Ναί, Αὐ­τόν· δι­ό­τι μᾶς ἐ­ξη­πά­τη­σεν ἐ­κμε­ταλ­λευ­θεὶς τὸν πό­θον μας δι’ ἓν κα­λύ­τε­ρον μέλ­λον. Εὐ­ηγ­γε­λί­σθη τὴν ἐλ­πί­δα, πλὴν ὅ­μως εἴ­με­θα ἀ­πηλ­πι­σμέ­νοι εἴ­περ πο­τέ· ὑ­πε­σχέ­θη σκο­πὸν καὶ νό­η­μα εἰς τὴν ζω­ήν μας, ἀλ­λὰ ζῶ­μεν εἰς μά­την κι ἀ­σκό­πως. Δυ­σπι­στῶ­μεν πλέ­ον εἰς ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε ἐμ­φα­νι­ζό­με­νον μεσ­σί­αν, καὶ τὸν φο­νεύ­ο­μεν ἐκ τῶν προ­τέ­ρων δι­ὰ νὰ μὴν ἀ­πο­γο­η­τευ­θῶ­μεν ἐκ τῶν ὑ­στέ­ρων. Οὐ­δέ­να προ­σμέ­νο­μεν καὶ τί­πο­τε δὲν προσ­δο­κῶ­μεν.»

«Ἀλ­λὰ νε­α­ρά μου, πῶς θὰ ζή­ση­τε ἄ­νευ ἀ­ξι­ῶν καὶ προ­τύ­πων;»

«Ὤ, monsieur εἶ­σθε λοι­πὸν τό­σον ἀ­φε­λής; Ἡ ἐ­πο­χὴ τῶν ἰ­δε­ω­δῶν πα­ρῆλ­θεν ἀ­νε­πι­στρε­πτί· δὲν τὸ ἐ­πλη­ρο­φο­ρή­θη­τε; Ἠ­μεῖς οἱ νέ­οι δὲν ἔ­χο­μεν ἰ­δα­νι­κὰ κι ὁ­ρά­μα­τα, δεν ὀ­νει­ρευ­ό­με­θα πλέ­ον· ἡ ζω­ή μας εἶ­ναι τό­σον μαύ­ρη, ὅ­σον καὶ ὁ ἄ­νευ ὀ­νεί­ρων ὕ­πνος μας. Σχί­ζο­μεν τὰς σάρ­κας μας μὲ τοὺς ὄ­νυ­χάς μας καὶ τρε­φό­με­θα δι­ὰ τῶν ἰ­δί­ων μας τῶν σπλάγ­χνων· ἀν­τι­λαμ­βά­νε­σθε τί σᾶς λέ­γω;»

Φό­βος μὲ κα­τέ­λα­βεν δι­α­κρί­νων ἐν τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς τῆς παι­δὸς τρα­γι­κὴν λάμ­ψιν πα­ρα­νο­ϊ­κοῦ κυ­νι­σμού.

«Δι­ψῶ..,» ὑ­πεν­θύ­μι­σεν τὴν πα­ρου­σί­αν Του μὲ ἐ­σβη­σμέ­νην φω­νήν.

Ἡ μι­κρὰ ὕ­ψω­σεν ἐκ νέ­ου τὸ ντα­λι­ά­νι καὶ μπάμ..! ἡ τι­μί­α κε­φα­λὴ τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πε­κό­πη, ἐ­κύ­λη­σεν θο­ρυ­βω­δῶς ἐ­πὶ τῆς ἐ­πι­κλι­νοῦς στέ­γης, τὸ πλῆ­θος πα­ρα­με­ρί­ζον ἐ­σχη­μά­τι­σεν δί­ο­δον ἵ­να δι­έλ­θῃ ἡ ἁ­γί­α κά­ρα, τὸ ἅ­γι­ον λεί­ψα­νον ἔ­πε­σεν εἰς τὸ κε­νὸν καί, προ­σκροῦ­σαν ἐ­πὶ τοῦ boulevard Raspail ἐ­θραύ­σθη μὲ ὑ­πό­κω­φον, φρι­κτὸν ἦ­χον, τῶν μυ­ε­λῶν δι­α­σκορ­πι­σθέν­των ἐ­πὶ τοῦ ἀ­σφαλ­το­στρώ­μα­τος.

«Τε­τέ­λε­σται,» ἐ­σχο­λί­α­σεν ἀ­πα­θῶς ἡ παῖς, καὶ φέ­ρου­σα τὸ κυ­νη­γη­τι­κὸν κέ­ρας εἰς τὰ ὠ­χρά της χεί­λη ἐ­βό­η­σεν ἅ­παξ, ἐ­νῷ ὁ θεῖ­ος Olcott ἐ­πε­βρά­βευ­σεν τὴν ἐ­πι­τυ­χῆ της προ­σπά­θει­αν δι­ὰ μι­κροῦ γλυ­κί­σμα­τος.

Μπάμ, μπούμ! Μπάμ, μπούμ! Ἐξ ὅ­λων τῶν ση­μεί­ων τῆς πό­λε­ως ἠ­κού­ον­το τώ­ρα πυ­ρο­βο­λι­σμοὶ καὶ πα­νη­γυ­ρι­κοὶ ἦ­χοι κυ­νη­γη­τι­κῶν κόρ­νων. Παν­τοῦ, εἰς ὅ­λας τὰς στέ­γας, οἱ παῖ­δες ἐ­φό­νευ­ον τοὺς ἐ­πὶ τῶν κε­ραι­ῶν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νους Χρι­στούς.

Τό­τε εἰς τὸν βα­θέ­ως χαλ­κο­πρά­σι­νον οὐ­ρα­νὸν ἐ­νε­φα­νί­σθη πλέ­ον βρα­δέ­ως τε­ρά­στι­ον, ἡ­μι­δι­α­φα­νὲς κῆ­τος -μέ­γας ῥο­φὸς ἦ­το- φέ­ρων τὴν ἐ­πι­γρα­φὴν ‘ΙΧΘΥΣ’^[1] ἐ­π’ ἀμ­φο­τέ­ρων τῶν πλευ­ρῶν αὐ­τοῦ. Ἐ­κοι­τά­ζο­μεν κε­χη­νό­τες τὸ μέ­γα θαῦ­μα· καὶ ἐν­νο­ή­σαν­τες τὸ θε­ϊ­κὸν ση­μεῖ­ον ἐ­κλί­να­μεν τὰς κε­φα­λὰς κι ἀ­πε­κα­λύ­φθη­μεν με­τ’ εὐ­λα­βεί­ας.

Βρον­τὴ ἠ­κού­σθη αἴφ­νης, καὶ ἰ­δοὺ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα τοῦ ν(α)οῦ μου ἐ­σχί­σθη δί­χα καὶ τε­λεί­ως, καὶ οἱ ὀγ­κο­πά­γοι των πό­λων ἐ­τή­χθη­σαν, καὶ οἱ κρου­νοὶ τ’ οὐ­ρα­νοῦ ἤ­νοι­ξαν, καὶ αἱ ὁ­δοὶ τῶν Πα­ρι­σί­ων με­τε­τρά­πη­σαν εἰς βα­θεῖς, ὁρ­μη­τι­κοὺς πο­τα­μούς, καὶ ἐ­πὶ τῶν στε­γῶν οἱ ἄν­θρω­ποι ὠ­λο­φύ­ρον­το καὶ ὠ­δύ­ρον­το καὶ ἐ­στη­θο­κο­ποῦν­το τίλ­λον­τες τὰς τρί­χας τῶν κε­φα­λῶν αὐ­τῶν· καὶ ἔρ­ρι­πταν τὰ ζῷ­α των εἰς τὸ κε­νόν, καὶ αἱ ἀ­γε­λά­δες ἐ­μυ­κῶν­το, οἱ κύ­νες ὑ­λά­κτουν, αἱ γα­λαῖ ἐ­μι­α­ού­ρι­ζον, οἱ ἀ­λέ­κτο­ρες ἐ­λά­λουν, καὶ τέ­λος ἐ­πή­δων καὶ οἱ ἴ­δι­οι ἐν ἑ­ξάλ­λῳ καὶ ἀλ­λο­φρο­σύ­νῃ –ἂχ μω­ρὲ Σου­λι­ώ­τισ­σες, ἂχ κυ­ρα-Φρο­σύ­νη! Τὰ δὲ ὀρ­φα­νὰ ἔ­κλαι­ον σπα­ρα­κτι­κῶς, καὶ ἐν ὀ­λί­γοις φρε­νῖ­τις, πα­ρά­νοι­α καὶ μέ­γα παν­δαι­μό­νι­ον ἐ­πε­κρά­τουν.

http://issuu.com/larrycool/docs/larry_cool_-______________________________________?mode=window

---

[1] Αρκτικόλεκτον των λέξεων: ‘Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ’