Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

52. Τὸ κοσμικὸν παίγνιον τῆς μικρᾶς Marfa.


  
     Τ
ί ἦ­το πά­λιν τοῦ­το; Εἰς τὰ ὦ­τα μου ἔ­φθα­νεν ἐ­λα­φρύς, ῥυθ­μι­κὸς κτύ­πος. Προ­σε­πά­θη­σα νὰ τὸν ἀ­γνο­ή­σω. Ἀλ­λ’ ὅ­σον προ­σε­πά­θουν νὰ μὴν δί­δω ση­μα­σί­αν, τό­σον εὐ­κρι­νέ­στε­ρον τὸν ἤ­κου­ον, ὡ­σὰν τὸν ἐγ­κρα­τῆ χρι­στι­α­νὸν ὅ­στις ὅ­σον πε­ρισ­σό­τε­ρον προ­σπα­θεῖ νὰ κρα­τή­σῃ τὴν σκέ­ψιν του μα­κρὰν τοῦ πει­ρα­σμοῦ, τό­σον ἐν­το­νω­τέ­ρως σκέ­πτε­ται αὐ­τόν.
Τάκ, τὰκ-τάκ, τάκ! ἀν­τή­χει ὡς ἔμ­μο­νος ἰ­δέ­α ἐν­τὸς τοῦ ἐγ­κε­φά­λου μου. Ἠ­γέρ­θην, κα­τέ­βην τοὺς ὀ­ρό­φους, ἐ­πέ­ρα­σα ἀ­πὸ τὴν reception, τὴν αἴ­θου­σαν μου­σι­κῆς, τὸ ἑ­στι­α­τό­ρι­ον, τὰ μα­γει­ρεῖ­α, τὰς ἀ­πο­θή­κας, τὰ πλυν­τή­ρι­α... Ἀ­πό­λυ­τος ἐ­ρη­μί­α! Ἅ­παν­τες ἐ­κοι­μῶν­το τοι­αύ­την ὥ­ραν καὶ τὸ ξε­νο­δο­χεῖ­ον ἀ­πέ­πνε­εν τρο­μα­κτι­κὴν ἐν­τύ­πω­σιν ἐγ­κα­τα­λε­λειμ­μέ­νου οἰ­κο­δο­μή­μα­τος.
Τάκ, τὰκ-τάκ, τάκ!
Ἤ­νοι­ξα τὴν θύ­ραν τῶν θερ­μῶν λου­τρῶν. Ὤ­ζεν[1] χλώ­ρι­ον καὶ οὐ­ρί­α, ἡ δὲ ἀ­τμό­σφαι­ρα ἦ­το ἀ­πο­πνι­κτι­κὴ ἐκ τῆς πνι­γη­ρᾶς θερ­μό­τη­τος -αὐχ­μοῦ. Αἱ ἐγ­κα­τα­στά­σεις ἦ­σαν πα­λαι­αί, ἐ­φθαρ­μέ­ναι καὶ ὀ­ξει­δω­μέ­ναι. Εἰς τὸ μέ­σον ὑ­πῆρ­χεν με­γά­λη, πα­ραλ­λη­λε­πί­πε­δος δε­ξα­με­νὴ κο­λυμ­βή­μα­τος, ἐκ τῆς ἐ­πι­φα­νεί­ας τῆς ὁ­ποί­ας ἀ­νε­δί­δον­το ἀ­τμοὶ ὡς φαν­τά­σμα­τα. Τὸ ὕ­δωρ τῆς κο­λυμ­βή­θρας ἦ­το ἀ­κά­θαρ­τον ἐ­νῷ ἀ­σύλ­λη­πτον δί­κτυ­ον δι­α­θλά­σε­ων καὶ ἀν­τα­να­κλέ­σε­ων ἐ­κι­νεῖ­το ἀ­ε­νά­ως ἐ­πὶ τῶν λι­θο­κτί­στων τοί­χων καὶ τοῦ θό­λου τῆς ὑ­ψη­ρε­φοῦς αἰ­θού­σης.
Τάκ, τὰκ-τάκ, τάκ! Ἡ ἠ­χὼ ἐ­πολ­λα­πλα­σί­α­ζεν τοὺς κτύ­πους.
Εἶ­δον τό­τε τὴν μι­κρὰν Μάρ­φα, τὴν ψω­λώ­δη ἀ­νε­ψι­ὰν τῆς δου­κίσ­σης Ὀ­ρι­άν,  ἡ ὁ­ποί­α ἔ­παι­ζεν τὸ ‘κουτ­σό’, ἐμ­πη­δοῦ­σα ἐ­ναλ­λὰξ εἰς τὰς λευ­κὰς καὶ με­λα­νὰς πλά­κας τοῦ ὑ­γροῦ δα­πέ­δου, καὶ ὁ κρό­τος τὰκ-τάκ τῶν μπο­τι­νι­ῶν της ἀν­τή­χει εἰς ὁ­λό­κλη­ρον τὸ ξε­νο­δο­χεῖ­ον. Καὶ πα­τοῦ­σα εἰς λευ­κὴν πλά­κα, «εἶ­μαι!» ἀ­νε­φώ­νει, με­τα­πη­δοῦ­σα δὲ ἀ­κο­λού­θως εἰς πα­ρα­κει­μέ­νην μέ­λαι­ναν, «δὲν εἶ­μαι!» ἔ­λε­γεν κι ἐ­ξη­φα­νί­ζε­το..! 
«Εἶ­μαι - δὲν εἶ­μαι, εἶ­μαι - δὲν εἶ­μαι,» ἐ­νε­φα­νί­ζε­το καὶ ἀ­πη­λεί­φε­το κα­τὰ δι­α­δο­χι­κὴν ἐ­πα­νά­λη­ψιν.
«Marfa!» ἐ­φώ­νη­σα.  Τάκ, τὸ πε­ῶ­δες κο­ρά­σι­ον ἐ­στά­θη ἐ­πὶ λευ­κῆς πλα­κὸς κι ἐ­στρά­φη πρὸς τὸ μέ­ρος μου. «Τὶ κά­μνε­τε ἐ­δῶ τοι­αύ­την προ­κε­χω­ρη­μέ­νην ὥραν;!» ἠ­ρώ­τη­σα.
«Παί­ζω.»
«Τί παί­ζε­τε;!»
«Τὸ ‘εἶ­μαι-δὲν εἶ­μαι’. Πρό­κει­ται πε­ρὶ τοῦ κο­σμι­κοῦ παι­γνί­ου τοῦ χρό­νου, ὅ­στις ἐμ­φα­νί­ζει καὶ ἀ­φα­νί­ζει τὰς ἀ­πει­ρα­ρίθ­μους μορ­φὰς τῆς ζω­ῆς κα­τὰ τὴν δί­κην αὐ­τοῦ»
«Φο­βοῦ­μαι ὅ­τι δὲν σᾶς κα­τα­νο­ῶ.»
«Ἐκ­πη­δῶ ἐκ τοῦ ‘εἶ­ναι’ ἐν τῷ ‘μὴ εἶ­ναι’ καὶ τούμ­πα­λιν, εἰ­σέρ­χο­μαι ἐν τῷ κό­σμῳ καὶ ἐ­ξερχομένη αὐ­τοῦ. Πα­λιν­δρο­μῶ με­τα­ξὺ ὑ­πάρ­ξε­ως καὶ ἀ­νυ­παρ­ξί­ας δι’ ἁλ­μά­των. Κα­τε­λά­βα­τε;»
«Ὄ­χι· πῶς ἀ­φα­νί­ζε­σαι ἐκ πε­ρι­τρο­πῆς καὶ κα­τό­πιν πα­ρου­σι­ά­ζε­σαι ἐκ νέ­ου;»
«Μὰ εἶ­ναι ἁ­πλοῦν, κα­λὲ κύ­ρι­ε. Τὴν μί­αν στιγ­μὴν εἶ­μαι πα­ροῦ­σα καὶ τὴν ἑ­πο­μέ­νην ἀ­ποῦ­σα κα­τὰ δι­α­μοι­βήν. Πα­τῶ δη­λα­δὴ εἰς τὰς στιγ­μάς, ζῶ πάν­το­τε εἰς τὸ πα­ρόν, ἐν ἀν­τι­θέ­σει πρὸς ἐ­σᾶς ὅ­στις πλα­νᾶ­σθε ὁ­τὲ μὲν εἰς τὸ πα­ρελ­θόν, ὁ­τὲ δὲ εἰς τὸ μέλ­λον καὶ οὐ­δέ­πο­τε ἵ­στα­σθε ἐ­πὶ τοῦ πα­ρόν­τος.»

Κυριακή 5 Φεβρουαρίου 2012

51. Ἡ ἐκτέλεσις τοῦ Κυρίου ἡμῶν.



«Δι­ψῶ..,» ­ψι­θύ­ρι­σεν Κύ­ρι­ος.
«Δι­ψᾶ! Δι­ψᾶ­φώ­να­ξεν ἐν ­ξά­ψει μι­κρὰ Marfa πρὸς τὸν θεῖ­ον αὐ­τῆς Olcott, δα­κτυ­λο­δει­κνύ­ου­σα τὸν Χρι­στόν.
­πε­ραι­μι­κὸς ­ξι­ω­μα­τι­κὸς ­πη­ξήρ­τη­σεν τὸ μέ­γα τυ­φέ­κι­ον     –ντα­λι­ά­νι ­τοἐκ τοῦ ­μου του καὶ γο­νυ­πε­τή­σας ­δί­δα­ξεν εἰς τὴν κο­ρα­σί­δα τὴν τέ­χνην τῆς σκο­πευ­τι­κῆς.
Μπαμ! ἡ μι­κρά, καὶ ἡ ἀ­ρι­στε­ρὰ πα­λά­μη τοῦ Χρι­στοῦ δι­ε­λύ­θη εἰς αἱ­μά­τι­νον νέ­φος.
«Χο-χο-χο! Bravo, bravo!» τὴν ἐ­πῄ­νε­σεν ὁ θεῖ­ος Olcott δι­ὰ τὴν εὐ­στο­χί­αν της.
Εἶ­χα μεί­νει ἄ­ναυ­δος!
«Δι­α­τί πυ­ρο­βο­λεῖ­τε τὸν Χρι­στόν μας;!» ἠ­ρώ­τη­σα τὴν ἑ­ξα­ε­τῆ κο­ρα­σί­δα.
«Τὸν μι­σῶ.»
«Μι­σεῖ­τε Αὐ­τὸν ὅ­στις ἐ­σταυ­ρώ­θη δι­ὰ τὴν σω­τη­ρί­αν ἡ­μῶν;!»
«Ναί, Αὐ­τόν· δι­ό­τι μᾶς ἐ­ξη­πά­τη­σεν ἐ­κμε­ταλ­λευ­θεὶς τὸν πό­θον μας δι’ ἓν κα­λύ­τε­ρον μέλ­λον. Εὐ­ηγ­γε­λί­σθη τὴν ἐλ­πί­δα, πλὴν ὅ­μως εἴ­με­θα ἀ­πηλ­πι­σμέ­νοι εἴ­περ πο­τέ· ὑ­πε­σχέ­θη σκο­πὸν καὶ νό­η­μα εἰς τὴν ζω­ήν μας, ἀλ­λὰ ζῶ­μεν εἰς μά­την κι ἀ­σκό­πως. Δυ­σπι­στῶ­μεν πλέ­ον εἰς ὁ­ποι­ον­δή­πο­τε ἐμ­φα­νι­ζό­με­νον μεσ­σί­αν, καὶ τὸν φο­νεύ­ο­μεν ἐκ τῶν προ­τέ­ρων δι­ὰ νὰ μὴν ἀ­πο­γο­η­τευ­θῶ­μεν ἐκ τῶν ὑ­στέ­ρων. Οὐ­δέ­να προ­σμέ­νο­μεν καὶ τί­πο­τε δὲν προσ­δο­κῶ­μεν.»
«Ἀλ­λὰ νε­α­ρά μου, πῶς θὰ ζή­ση­τε ἄ­νευ ἀ­ξι­ῶν καὶ προ­τύ­πων;»
«Ὤ, monsieur εἶ­σθε λοι­πὸν τό­σον ἀ­φε­λής; Ἡ ἐ­πο­χὴ τῶν ἰ­δε­ω­δῶν πα­ρῆλ­θεν ἀ­νε­πι­στρε­πτί· δὲν τὸ ἐ­πλη­ρο­φο­ρή­θη­τε; Ἠ­μεῖς οἱ νέ­οι δὲν ἔ­χο­μεν ἰ­δα­νι­κὰ κι ὁ­ρά­μα­τα, δεν ὀ­νει­ρευ­ό­με­θα πλέ­ον· ἡ ζω­ή μας εἶ­ναι τό­σον μαύ­ρη, ὅ­σον καὶ ὁ ἄ­νευ ὀ­νεί­ρων ὕ­πνος μας. Σχί­ζο­μεν τὰς σάρ­κας μας μὲ τοὺς ὄ­νυ­χάς μας καὶ τρε­φό­με­θα δι­ὰ τῶν ἰ­δί­ων μας τῶν σπλάγ­χνων· ἀν­τι­λαμ­βά­νε­σθε τί σᾶς λέ­γω;»
Φό­βος μὲ κα­τέ­λα­βεν δι­α­κρί­νων ἐν τοῖς ὀ­φθαλ­μοῖς τῆς παι­δὸς τρα­γι­κὴν λάμ­ψιν πα­ρα­νο­ϊ­κοῦ κυ­νι­σμού.
«Δι­ψῶ..,» ὑ­πεν­θύ­μι­σεν τὴν πα­ρου­σί­αν Του μὲ ἐ­σβη­σμέ­νην φω­νήν.
Ἡ μι­κρὰ ὕ­ψω­σεν ἐκ νέ­ου τὸ ντα­λι­ά­νι καὶ μπάμ..! ἡ τι­μί­α κε­φα­λὴ τοῦ Κυ­ρί­ου ἀ­πε­κό­πη, ἐ­κύ­λη­σεν θο­ρυ­βω­δῶς ἐ­πὶ τῆς ἐ­πι­κλι­νοῦς στέ­γης, τὸ πλῆ­θος πα­ρα­με­ρί­ζον ἐ­σχη­μά­τι­σεν δί­ο­δον ἵ­να δι­έλ­θῃ ἡ ἁ­γί­α κά­ρα, τὸ ἅ­γι­ον λεί­ψα­νον ἔ­πε­σεν εἰς τὸ κε­νὸν καί, προ­σκροῦ­σαν ἐ­πὶ τοῦ boulevard Raspail ἐ­θραύ­σθη μὲ ὑ­πό­κω­φον, φρι­κτὸν ἦ­χον, τῶν μυ­ε­λῶν δι­α­σκορ­πι­σθέν­των ἐ­πὶ τοῦ ἀ­σφαλ­το­στρώ­μα­τος.
«Τε­τέ­λε­σται,» ἐ­σχο­λί­α­σεν ἀ­πα­θῶς ἡ παῖς, καὶ φέ­ρου­σα τὸ κυ­νη­γη­τι­κὸν κέ­ρας εἰς τὰ ὠ­χρά της χεί­λη ἐ­βό­η­σεν ἅ­παξ, ἐ­νῷ ὁ θεῖ­ος Olcott ἐ­πε­βρά­βευ­σεν τὴν ἐ­πι­τυ­χῆ της προ­σπά­θει­αν δι­ὰ μι­κροῦ γλυ­κί­σμα­τος.
Μπάμ, μπούμ! Μπάμ, μπούμ! Ἐξ ὅ­λων τῶν ση­μεί­ων τῆς πό­λε­ως ἠ­κού­ον­το τώ­ρα πυ­ρο­βο­λι­σμοὶ καὶ πα­νη­γυ­ρι­κοὶ ἦ­χοι κυ­νη­γη­τι­κῶν κόρ­νων. Παν­τοῦ, εἰς ὅ­λας τὰς στέ­γας, οἱ παῖ­δες ἐ­φό­νευ­ον τοὺς ἐ­πὶ τῶν κε­ραι­ῶν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νους Χρι­στούς.
Τό­τε εἰς τὸν βα­θέ­ως χαλ­κο­πρά­σι­νον οὐ­ρα­νὸν ἐ­νε­φα­νί­σθη πλέ­ον βρα­δέ­ως τε­ρά­στι­ον, ἡ­μι­δι­α­φα­νὲς κῆ­τος -μέ­γας ῥο­φὸς ἦ­το- φέ­ρων τὴν ἐ­πι­γρα­φὴν ‘ΙΧΘΥΣ’[1] ἐ­π’ ἀμ­φο­τέ­ρων τῶν πλευ­ρῶν αὐ­τοῦ. Ἐ­κοι­τά­ζο­μεν κε­χη­νό­τες τὸ μέ­γα θαῦ­μα· καὶ ἐν­νο­ή­σαν­τες τὸ θε­ϊ­κὸν ση­μεῖ­ον ἐ­κλί­να­μεν τὰς κε­φα­λὰς κι ἀ­πε­κα­λύ­φθη­μεν με­τ’ εὐ­λα­βεί­ας.
Βρον­τὴ ἠ­κού­σθη αἴφ­νης, καὶ ἰ­δοὺ τὸ κα­τα­πέ­τα­σμα τοῦ ν(α)οῦ μου ἐ­σχί­σθη δί­χα καὶ τε­λεί­ως, καὶ οἱ ὀγ­κο­πά­γοι των πό­λων ἐ­τή­χθη­σαν, καὶ οἱ κρου­νοὶ τ’ οὐ­ρα­νοῦ ἤ­νοι­ξαν, καὶ αἱ ὁ­δοὶ τῶν Πα­ρι­σί­ων με­τε­τρά­πη­σαν εἰς βα­θεῖς, ὁρ­μη­τι­κοὺς πο­τα­μούς, καὶ ἐ­πὶ τῶν στε­γῶν οἱ ἄν­θρω­ποι ὠ­λο­φύ­ρον­το καὶ ὠ­δύ­ρον­το καὶ ἐ­στη­θο­κο­ποῦν­το τίλ­λον­τες τὰς τρί­χας τῶν κε­φα­λῶν αὐ­τῶν· καὶ ἔρ­ρι­πταν τὰ ζῷ­α των εἰς τὸ κε­νόν, καὶ αἱ ἀ­γε­λά­δες ἐ­μυ­κῶν­το, οἱ κύ­νες ὑ­λά­κτουν, αἱ γα­λαῖ ἐ­μι­α­ού­ρι­ζον, οἱ ἀ­λέ­κτο­ρες ἐ­λά­λουν, καὶ τέ­λος ἐ­πή­δων καὶ οἱ ἴ­δι­οι ἐν ἑ­ξάλ­λῳ καὶ ἀλ­λο­φρο­σύ­νῃ –ἂχ μω­ρὲ Σου­λι­ώ­τισ­σες, ἂχ κυ­ρα-Φρο­σύ­νη! Τὰ δὲ ὀρ­φα­νὰ ἔ­κλαι­ον σπα­ρα­κτι­κῶς, καὶ ἐν ὀ­λί­γοις φρε­νῖ­τις, πα­ρά­νοι­α καὶ μέ­γα παν­δαι­μό­νι­ον ἐ­πε­κρά­τουν.



[1] Αρκτικόλεκτον των λέξεων: ‘Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ’