3. Η Αθήνα του 2025 μ.Χ.

Θα βα­δί­ζω και τα βή­μα­τα δε θα ’­ναι δι­κά μου· θα βα­δί­ζω σαν άλ­λη, σαν υ­πνο­βά­της, ή κα­λύ­τε­ρα σαν ό­νει­ρο υ­πνο­βά­τη, ά­σκο­πα, χω­ρίς να ξέ­ρω πού πά­ω, ώ­ρες α­τέ­λει­ω­τες, χω­ρίς να αι­σθά­νο­μαι κού­ρα­ση, για­τί θα ’­μαι ο­λό­κλη­ρη μια κού­ρα­ση, χω­ρίς να αι­σθά­νο­μαι δί­ψα, για­τί θα ’­μαι η δί­ψα.­.. Θα εί­ναι α­πό­γευ­μα, θα βρα­διά­ζει κι η ζέ­στη θα κρέ­με­ται πά­νω α­πό την πό­λη σαν τε­ρά­στια, μωβ αι­μορ­ρο­ΐ­δα· ο Θε­ός θα μας έ­χει εν­τε­λώς χε­σμέ­νους. Στους εν­τε­λώς έ­ρη­μους και στε­νούς σαν φα­ράγ­για δρό­μους θ’ αν­τη­χεί πα­ρά­ξε­να η με­τά­δο­ση κά­ποι­ου πο­δο­σφαι­ρι­κού α­γώ­να που θ’ α­κού­γε­ται α­πό τα μπαλ­κό­νια των πο­λυ­κα­τοι­κι­ών. Θα νι­ώ­θω ξέ­νη· ξέ­νη σ’ αυ­τή την πό­λη, ξέ­νη μέ­σα σ’ αυ­τό το σώ­μα που θα ’­χει καρ­κί­νο, ε­ξο­ρι­σμέ­νη ε­δώ στον κό­σμο και στη ζω­ή.

Μπι­ι­ι­ι­ίπ! Θ’ α­κού­σω έ­να ε­πί­μο­νο κορ­νά­ρι­σμα, λά­στι­χα να στριγ­γλί­ζουν και θα δω έ­να αυ­το­κί­νη­το να στα­μα­τά δέ­κα ε­κα­το­στά δε­ξιά μου. Θα στέ­κω ε­κεί, στη μέ­ση του δρό­μου, χα­μέ­νη, σαν κού­τσου­ρο.­..

«Θες να πε­θά­νεις;­!» θα ουρ­λιά­ξει ορ­γι­σμέ­να ο ο­δη­γός.

«Ό­χι!» θα ψι­θυ­ρί­σω.

«Ε, άν­τε πη­δή­ξου τό­τε!» θα με βρί­σει και θα φύ­γει σπι­νά­ρον­τας α­να­τρι­χι­α­στι­κά.

Θα συ­νε­χί­σω.­., θα συ­νε­χί­σω να περ­πα­τώ, ώ­σπου κά­ποι­α στιγ­μή θα συ­ναν­τή­σω μπρο­στά μου μια κα­φε­τέ­ρια που θα ’­χει κα­τα­λά­βει ό­λο το πε­ζο­δρό­μιο με τρα­πέ­ζια, που θα ’­ναι γε­μά­τα με ο­πα­δούς, με τα μά­τια καρ­φω­μέ­να σε μια τε­ρά­στια ο­θό­νη p­l­a­s­ma πα­ρα­κο­λου­θών­τας κά­ποι­ο πο­δο­σφαι­ρι­κό α­γώ­να. Θα κα­θίσω μη­χα­νι­κά και θ’ α­κουμ­πή­σω τον ά­σπρο φά­κε­λο στο τρα­πέ­ζι. Θα χα­ϊ­δέ­ψω με τα δά­χτυ­λα μου το μέ­τω­πό μου. ‘Ε­δώ μέ­σα εί­ναι.­., σαν μπά­λα του γκολφ.­..’

«Τι θα πά­ρε­τε;»

«Ε.­.­;»

«Θα πα­ραγ­γεί­λε­τε κά­τι;»

«Έ­να μπου­κά­λι νε­ρό.»

Θα βγά­λω λί­γο την το­μο­γρα­φί­α α­πό το φά­κε­λο και θα κοι­τά­ξω το μι­κρό ά­σπρο κύ­κλο. Θ’ α­πο­ρή­σω πώς ο τρο­μα­κτι­κός θά­να­τος θ’ α­πει­κο­νί­ζε­ται α­πλώς με μια πιο φω­τει­νή δι­α­βάθ­μι­ση στο α­σπρό­μαυ­ρο φιλμ της α­κτι­νο­γρα­φί­ας.

Ο σερ­βι­τό­ρος θα φέ­ρει το νε­ρό και κοι­τά­ζον­τας προς την τη­λε­ό­ρα­ση θα το α­νοί­ξει α­πρό­σε­κτα· το μπου­κά­λι θα πέ­σει και θα βρέ­ξει το φά­κε­λο.­..

«Ω, συγ­γνώ­μη! Θα φέ­ρω άλ­λο.»

«Ό­χι δεν πει­ρά­ζει.»

«Κα­λά.»

Το νε­ρό θα μα­ζευ­τεί σε λι­μνού­λες στην ε­πι­φά­νεια της το­μο­γρα­φί­ας. Θα σύ­ρω το δά­χτυ­λό μου α­πό την μί­α στην άλ­λη ε­νώ­νον­τάς τες. ‘Τρι­χο­ει­δές φαι­νό­με­νο, υ­δρό­φο­βο υ­λι­κό,’ θα πα­ρα­τη­ρή­σω. Θα τρί­ψω με το δά­χτυ­λό μου τον λευ­κό κύ­κλο που θ’ α­πει­κο­νί­ζει τον όγ­κο λες και μ’ αυ­τόν τον τρό­πο θα μπο­ρού­σα να τον σβή­σω και να θε­ρα­πευ­τώ.

«Ά­α­α­α­αχ.­.­!» θ’ α­κου­στεί μια μυ­ρι­ό­στο­μη κραυ­γή α­πο­γο­ή­τευ­σης και θα πε­τα­χτούν ό­λοι όρ­θιοι! Θα τρο­μά­ξω. Τρα­πέ­ζια θ’ α­να­πο­δο­γυ­ρί­σουν, πο­τή­ρια θα σπά­σουν. ‘Τι έ­γι­νε;’

«Ό­χι, ρε πού­στη μου!»

«Το ’­χα­σε ο μα­λά­κας!»

«Να­α­ά.­., μα­λά­κα!» δε­κά­δες τεν­τω­μέ­να χέ­ρια θα μουν­τζώ­νουν την ο­θό­νη.

Η ο­μά­δα τους θα εί­χε χά­σει κά­ποι­α ευ­και­ρί­α.

Μό­λις θα κα­τα­σι­γά­σει ο θό­ρυ­βος, οι α­παί­σι­ες σκέ­ψεις θα ε­πι­στρέ­ψουν σαν μαύ­ρα όρ­νια στο ξε­ρα­μέ­νο δέν­τρο της ύ­παρ­ξής μου: ‘Ποι­ος θα ’ρ­θει στην κη­δεί­α μου; Μό­νο ο K­r­i­ll… Η μά­να μου; Μπα, ό­χι! Αυ­τό α­πο­κλεί­ε­ται. Θε μου, θα ’­ναι μια πο­λύ θλι­βε­ρή κη­δεί­α.­.. Μό­νο ο K­r­i­ll, ο πα­πάς, κι οι νε­κρο­θά­φτες.­.. Ο ή­λιος θα καρ­φώ­νει τα σι­δε­ρέ­νια κον­τά­ρια του στην ξε­ρή γη. Ο πα­πάς θα βι­ά­ζε­ται για­τί θα ξέ­ρει ό­τι δεν θα πρό­κει­ται να πά­ρει φι­λο­δώ­ρη­μα· ποι­ος θα του δώ­σει; Ο K­r­i­ll?! Χα.­.! Το φέ­ρε­τρο θα εί­ναι το πιο φθη­νό που θα υ­πάρ­χει· σα­νι­δέ­νιο. Οι νε­κρο­θά­φτες θα πιά­σουν δου­λειά α­μέ­σως. Θα φτύ­σουν τις πα­λά­μες τους και θ’ αρ­χί­σουν να φτυ­α­ρί­ζουν βλα­στη­μών­τας τον καύ­σω­να. Ο α­πό­το­μος θό­ρυ­βος της πρώ­της φτυα­ριάς πά­νω στο ξύ­λι­νο φέ­ρε­τρο θα ’­χει κά­τι το τρο­μα­κτι­κά τε­λε­σί­δι­κο. Κα­νέ­νας δε θα πλη­ρώ­σει για να μου φτιά­ξουν έ­να μνή­μα με το ό­νο­μά μου, την η­με­ρο­μη­νί­α γέν­νη­σης και θα­νά­του μου. Ο τά­φος μου θα ’­ναι έ­νας α­νώ­νυ­μος σω­ρός χώ­μα. Κα­νείς δε θα ξέ­ρει ό­τι πέ­ρα­σα α­π’ τη ζω­ή, ό­τι ο­νο­μα­ζό­μουν Λάρ­ρα, ό­τι εί­δα τα δέν­τρα, τα που­λιά, ά­κου­σα κά­πο­τε τον ή­χο των κυ­μά­των.­.. Θα με θυ­μη­θεί πο­τέ κα­νείς; Μπα! Ποι­ος; Για­τί; Τι έ­χω κά­νει στη ζω­ή μου; Τί­πο­τα. Η B­l­u­ma? Θα με θυ­μη­θεί ά­ρα­γε με­τά α­πό χρό­νια; Θα με θυ­μά­ται κα­μιά φο­ρά; Ω, θα με πα­ρη­γο­ρού­σε λί­γο αν θα ή­ξε­ρα ό­τι με θυ­μά­ται ­πού και ­πού.­..’

Θα ση­κω­θώ και θ’ αρ­χί­σω πά­λι να βα­δί­ζω· θα δι­ψώ· νε­ρό θα εί­χα ξε­χά­σει να πι­ω.­.. Ε­φι­αλ­τι­κές σκέ­ψεις θα περ­νούν α­π’ το μυα­λό μου:

‘Του χρό­νου τέ­τοι­α μέ­ρα, 20 Ι­ου­νί­ου 2025, το πτώ­μα μου θα εί­ναι α­πο­συν­τε­θει­μέ­νο. Θα ’­μαι φρι­χτό θέ­α­μα! Πό­τε θα με ξε­θά­ψουν για την α­πο­κο­μι­δή των ο­στών; Χρει­ά­ζον­ται τους τά­φους· υ­πάρ­χει ζή­τη­ση· στοι­χί­ζουν. Θα βά­λουν τα κό­κα­λά μου σ’ έ­να τε­νε­κε­δέ­νιο κου­τί, ή θα τα πε­τά­ξουν σε κα­μιά σκο­τει­νή κα­τα­βό­θρα με χι­λιά­δες άλ­λα. Θα λι­ώ­σω γρή­γο­ρα; Ό­χι με τη χη­μει­ο­θε­ρα­πεί­α. Τα μαλ­λιά μέ­νουν, αλ­λά ε­γώ δε θα ’­χω μαλ­λιά. Θα προ­τι­μού­σα την α­πο­τέ­φρω­ση’

«Ι­α­α­α­α­α­α­ά.­.­!»

Μια ου­ρα­νο­μή­κης ια­χή θα τι­να­χτεί α­π’ ό­λη την πό­λη και σε λί­γα λε­πτά ε­κα­τον­τά­δες χι­λιά­δες κρε­τί­νοι θα ξε­χυ­θούν στους δρό­μους πα­νη­γυ­ρί­ζον­τας. Θα ζουν στον κό­σμο τους κι ε­γώ στο δι­κό μου.

Έ­νας κτη­νώ­δης τύ­πος, που θα βρω­μά­ει μπύ­ρα και ι­δρώ­τα, θα μ’ αγ­κα­λιά­σει σφι­χτά και ση­κώ­νον­τάς με στον α­έ­ρα και θα με φι­λή­σει στο στό­μα φω­νά­ζον­τάς μου κα­τα­πρό­σω­πο:

«Το πή­ρα­με το γα­μη­μέ­νο! Το πή­ρα­με­ε­ε!»

Θα του χώ­σω μια γο­να­τιά στ’ αρ­χί­δια και θα τον α­φή­σω ξε­ρό.  Θα βα­δί­ζω μέ­σα στο έ­ξαλ­λο πλή­θος.­.. ‘Για­τί.­., για­τί ε­γώ κι ό­χι κά­ποι­ος άλ­λος; Έ­νας α­π’ ό­λους αυ­τούς, έ­νας γέ­ρος, η μά­να μου.­.. Εί­ναι ά­δι­κο να πε­θά­νω, ά­δι­κο για­τί δεν έ­ζη­σα, δεν πρό­λα­βα να ζή­σω.­..’ Θα εί­μαι συν­τε­τριμ­μέ­νη· έ­νας κόμ­πος θα μου φρά­ζει το λαι­μό· θα βα­δί­ζω με σκυ­φτό κε­φά­λι, ο ό­χλος σαν βου­ε­ρό πο­τά­μι σκο­τει­νών εν­στί­κτων, θα με πα­ρα­σέρ­νει ά­βου­λη κι α­μέ­το­χη.

Κι ό­πως γίνεται συνήθως με­τά α­πό κά­θε α­γώ­να, θ’ αρ­χί­σουν οι συμ­πλο­κές και οι λε­η­λα­σί­ες. Σαν δαί­μο­νες με βαμ­μέ­να πρό­σω­πα στα χρώ­μα­τα της ο­μά­δας τους θα πέ­φτουν πά­νω μου κου­βα­λών­τας τη­λε­ο­ρά­σεις p­l­a­s­ma, l­a­p­t­op, D­VD p­l­a­y­er, CD, κι­νη­τά τη­λέ­φω­να, κού­τες τσι­γά­ρων, πο­τά, κο­σμή­μα­τα, καλ­λυν­τι­κά, γυα­λιά η­λί­ου, οτι­δή­πο­τε. Θα κλέ­βουν ό,τι θα μπο­ρούν να με­τα­φέ­ρουν· κι ό,τι δε θα μπο­ρούν να με­τα­φέ­ρουν, θα το σπά­νε· κι ό,τι δε θα μπο­ρούν να σπά­σουν, θα το πυρ­πο­λούν. Θα υ­πάρ­χει α­γα­νά­κτη­ση ε­πει­δή δε θα μπο­ρούν να τ’ α­γο­ρά­σουν, και μα­ζί θα υ­πάρ­χει μί­σος και ορ­γή και φθό­νος ε­ναν­τί­ον ε­κεί­νων των λί­γων που θα έ­χουν πολ­λά χρή­μα­τα και θα α­πο­λαμ­βά­νουν ό,τι ε­πι­θυ­μούν.

Τί­πο­τε δε θα μ’ αγ­γί­ζει· κα­νέ­νας ή­χος δε θα μπο­ρεί να δι­α­πε­ρά­σει τη μό­νω­ση της ψυ­χής μου· κα­μιά ει­κό­να δε θα μπο­ρεί να δι­εισ­δύ­σει στο πα­χύ, α­ό­ρα­το στρώ­μα θλί­ψης που θα τυ­λί­γει σαν κου­κού­λι το σώ­μα μου. Θα κα­τα­γρά­φω τα πάν­τα χω­ρίς συ­νεί­δη­ση, σαν ά­ψυ­χη κά­με­ρα.

«Βλέ­πεις τί­πο­τε πα­ρά­ξε­νο;­!» θα μου φω­νά­ξει με στριγ­γή φω­νή μια πα­νύ­ψη­λη τρα­βε­στί με πρά­σι­νο λα­μέ σα­κά­κι, μί­νι χρυ­σό φό­ρε­μα και ξαν­θιά πε­ρού­κα. Θα έ­χει σπά­σει τη βι­τρί­να του Νά­κα και θα πα­σχί­ζει να τρα­βή­ξει μ’ έ­να σχοι­νί έ­να με­γά­λο ά­σπρο πιά­νο με ου­ρά.

«Ό­χι.­.­.»

«Ε, τό­τε δί­νε του!»

Θα βγά­λει τα τα­κού­νια της και θα προ­σπα­θή­σει με με­γα­λύ­τε­ρη δύ­να­μη. Τί­πο­τε· το βα­ρύ πιά­νο θα πα­ρα­μέ­νει α­κού­νη­το. Θα στα­μα­τή­σει να πά­ρει α­νά­σα· η πε­ρού­κα θα έ­χει φύ­γει α­πό τη θέ­ση της, θα έ­χει ι­δρώ­σει α­π’ την προ­σπά­θεια.

«Τι κά­θε­σαι και χα­ζεύ­εις; Βά­λε έ­να χε­ρά­κι! Δεν βλέ­πεις ό­τι δεν μπο­ρώ μό­νη μου;»

Το μυα­λό μου θα ’­ναι ναρ­κω­μέ­νο, και η α­παί­τη­ση της τό­σο ε­ξω­φρε­νι­κά πα­ρά­λο­γη, που θα πιά­σω το σχοι­νί μη­χα­νι­κά και θ’ αρ­χί­σω να τρα­βώ μα­ζί της. Τε­λι­κά θα το βγά­λου­με έ­ξω.

Θα εί­μαι ζε­μέ­νη μα­ζί με μια ξυ­πό­λυ­τη τρα­βε­στί και θα σέρ­νου­με έ­να με­γά­λο ά­σπρο πιά­νο με ου­ρά στη Σό­λω­νος. Α­κό­μη και μέ­σα στην τό­ση α­πελ­πι­σί­α μου θα κα­τα­λα­βαί­νω την πα­ρά­νοι­α της κα­τά­στα­σης.

«Παί­ζεις πιά­νο;» θα ρω­τή­σω λα­χα­νι­α­σμέ­νη.

«Ό­χι»

Θα συ­νε­χί­σου­με.­.. Με­τά α­πό λί­γο:

«Θα το που­λή­σεις;»

«Ό­χι»

«Τό­τε;»

«Τι τό­τε;»

«Τι θα το κά­νεις;»

«Ό,τι γου­στά­ρω! Λο­γα­ρια­σμό θα σου δώ­σω; Τρά­βα!»

«Τρα­βά­ω»

Θα συ­νε­χί­σου­με.­.. Ξαφ­νι­κά θα στα­μα­τή­σει και θα φω­νά­ξει υ­στε­ρι­κά: «Θα το βά­λω σπί­τι μου! Θέ­λω να έ­χω πιά­νο! Για­τί; Ε­σύ τι ζό­ρι τρα­βάς;­!»

«Το πιά­νο»

«Τρά­βα το λοι­πόν!»

Θα τρα­βώ.­.. Με­τά α­πό λί­γο θα ρω­τή­σω πά­λι:

«Έ­χεις με­γά­λο σπί­τι;»

«Γκαρ­σο­νι­έ­ρα»

«Θα χω­ρέ­σει;»

«Ε.­.­;»

Θα στα­θεί και ξύ­νον­τας την πε­ρού­κα της θα το με­τρή­σει με το βλέμ­μα: «Χμ, θα γκρε­μί­σω τον τοί­χο και θα μπαί­νει λί­γο στο δι­α­μέ­ρι­σμα του δι­πλα­νού.­.­.»

«Θα γκρε­μί­σεις ξέ­νο σπί­τι;­!»

Θα με κοι­τά­ξει με μί­σος, έ­τοι­μη να ε­κρα­γεί:

«Άν­τε γα­μή­σου ε­σύ και το πιά­νο σου. Πα­ρ’ το, στο χα­ρί­ζω» Θα βά­λει τα τα­κού­νια της και θα α­πο­μα­κρυν­θεί νευ­ρι­α­σμέ­νη.

Θα στέ­κω ά­ναυ­δη στη μέ­ση του δρό­μου α­πο­ρών­τας αν ο κό­σμος τρε­λά­θη­κε ή αν ο­λ’ αυ­τά εί­ναι πα­ραι­σθή­σεις που ο­φεί­λον­ται στον όγ­κο του εγ­κε­φά­λου μου.

Θ’ α­φή­σω το σχοι­νί να γλι­στρή­σει α­π’ το χέ­ρι μου και θα συ­νε­χί­σω την πε­ρι­πλά­νη­σή μου. Α­συ­νεί­δη­τα θ’ α­πο­φεύ­γω να πά­ω προς το σπί­τι για­τί μέ­σα στο μι­κρό δω­μά­τιο θα βά­ραι­νε πε­ρισ­σό­τε­ρο η θλί­ψη και δεν θα μπο­ρού­σα ν’ α­να­πνεύ­σω.

Έ­να βί­αι­ο κύ­μα ό­χλου θα πέ­σει πά­νω μου και θα με σπρώ­ξει προς τη βι­τρί­να ε­νός σού­περ-μάρ­κετ που θα σπά­σει με πά­τα­γο και τα τζά­μια θα με κό­ψουν στο πρό­σω­πο και στα χέ­ρια. Θα κοι­τά­ξω το αί­μα στις πα­λά­μες μου πα­ρα­ξε­νε­μέ­νη που το σώ­μα μου έ­χει α­κό­μα αί­μα μέ­σα.      

Η έ­ξαλ­λη μά­ζα θα ορ­μή­σει στα ρά­φια και θα αρ­πά­ζει ό,τι βρί­σκει μπρο­στά της: λα­χα­νι­κά, χαρ­τιά υ­γεί­ας, κρέ­α­τα, σερ­βι­έ­τες, τυ­ριά, προ­φυ­λα­κτι­κά, αλ­λαν­τι­κά, t­a­m­p­on, ζυ­μα­ρι­κά, τσί­χλες, φα­κές, μπα­το­νέ­τες οτι­δή­πο­τε.­.. Ο σε­κι­ου­ρι­τάς θα τρα­βή­ξει πι­στό­λι και θα πυ­ρο­βο­λή­σει στον α­έ­ρα. Ο κό­σμος αν­τί να φο­βη­θεί θα ε­ξα­γρι­ω­θεί· ο φύ­λα­κας για να σω­θεί θα πυ­ρο­βο­λή­σει δεύ­τε­ρη φο­ρά και μια χον­τρή τσιγ­γά­να που θα εί­χε αρ­πά­ξει έ­να καρ­πού­ζι θα σω­ρια­στεί χά­μω· το καρ­πού­ζι θα σκά­σει στα πό­δια μου· πη­χτό, μαύ­ρο αί­μα θα α­να­βρύ­σει α­πό το στό­μα της χον­τρής τσιγ­γά­νας· θα πα­ρα­κο­λου­θώ υ­πνω­τι­σμέ­νη την πα­χύρ­ρευ­στη κη­λί­δα που θα α­πλώ­νε­ται αρ­γά στο δά­πε­δο.­.. Μό­λις αγ­γί­ξει το πα­πού­τσι μου θα ξυ­πνή­σω και θα ο­πι­σθο­χω­ρή­σω τρο­μαγ­μέ­νη. Ο άν­τρας, ο πα­τέ­ρας, τ’ α­δέρ­φια κι ό­λο της το σό­ι θα πέ­σουν με α­λα­λαγ­μούς και κα­τά­ρες πά­νω στο φύ­λα­κα, θα τον ση­κώ­σουν ψη­λά, θα τον καρ­φώ­σουν στο τσιγ­κέ­λι του κρε­ο­πω­λεί­ου α­πό τον αυ­χέ­να, και θα τον αφήσουν εκεί, να σπαρταρά κρεμασμένος!

Εν­τε­λώς ξαφ­νι­κά ο ό­χλος θ’ α­πο­χω­ρή­σει σαν πα­λίρ­ροι­α, και θ’ α­πο­μεί­νω μό­νη στο κα­τε­στραμ­μέ­νο s­u­p­er m­a­r­k­et.­.. Θα κοι­τά­ζω μα­γνη­τι­σμέ­νη το κρε­μα­σμέ­νο πτώ­μα του φύ­λα­κα να αι­ω­ρεί­ται, και με­τά θα στρα­φώ, θα πα­τή­σω πά­νω στην ογ­κώ­δη κοι­λιά της τσιγ­γά­νας που θα μου φρά­ζει την έ­ξο­δο –α­π’ το στό­μα της θ’ α­να­βλύ­σει το τε­λευ­ταί­ο αί­μα– και θα βγω. 

Θ’ α­κου­στεί χα­ρα­κτη­ρι­στι­κός θό­ρυ­βος ε­λι­κο­πτέ­ρου και θα κοι­τά­ξω ψη­λά. Η α­στυ­νο­μί­α δε θα ’κανε πια ε­πί­γει­ες ε­πι­χει­ρή­σεις, για­τί θα εί­χε βα­ρι­ές α­πώ­λει­ες. Θα ε­πε­νέ­βαι­νε με ει­δι­κά ε­λι­κό­πτε­ρα που θα ’­χαν την ι­κα­νό­τη­τα να ε­λίσ­σον­ται μέ­σα στους στε­νούς δρό­μους.

Θα ε­πι­κρα­τεί παν­δαι­μό­νιο· το δυ­να­τό ρεύ­μα α­έ­ρα που θα δη­μι­ουρ­γούν οι έ­λι­κες θα ση­κώ­νει χαρ­τιά και σύν­νε­φα σκό­νης· ι­σχυ­ροί προ­βο­λείς θα σα­ρώ­νουν το δρό­μο και τις προ­σό­ψεις των πο­λυ­κα­τοι­κι­ών· ο ό­χλος θα τρέ­χει· οι σει­ρή­νες και τα με­γά­φω­να θα ουρ­λιά­ζουν εκ­κω­φαν­τι­κά:

«Δι­α­λυ­θεί­τε! Α­πα­γο­ρεύ­ον­ται η κυ­κλο­φο­ρί­α και οι συγ­κεν­τρώ­σεις! Δι­α­λυ­θεί­τε χω­ρίς δεύ­τε­ρη προ­ει­δο­ποί­η­ση!»

Πα­νι­κό­βλη­τοι άν­θρω­ποι θα πέ­φτουν πά­νω μου, θα με σπρώ­χνουν, θα με πα­ρα­σύ­ρουν, κι ε­γώ θα πε­ρι­φέ­ρο­μαι μέ­σα στον ο­ρυ­μα­γδό σφίγ­γον­τας το λευ­κό φά­κε­λο κά­τω α­π’ τη μα­σχά­λη μου να μην τον χά­σω, να μη χά­σω την πο­λύ­τι­μη θα­να­τι­κή μου κα­τα­δί­κη. Θα εί­μαι ξέ­νη, α­μέ­το­χη, α­δι­ά­φο­ρη σε ό,τι θα συμ­βαί­νει γύ­ρω μου. Οι ει­κό­νες κι οι ή­χοι θα γλι­στρούν πά­νω μου ό­πως η βρο­χή κυ­λά πά­νω στο α­δι­ά­βρο­χο, ή ό­πως ο ά­νε­μος περ­νά μέ­σα α­πό το δί­χτυ χω­ρίς να συ­ναν­τά αν­τί­στα­ση.  Θα εί­μαι ά­δεια, εν­τε­λώς ά­δεια.­.. Θα βλέ­πω τον κό­σμο σαν πρω­ι­νή ο­μί­χλη που θα παίρ­νει αλ­λό­κο­τες μορ­φές και που σε λί­γο θα τη δι­έλυε ο ή­λιος. Θα εί­μαι νε­κρή σ’ έ­να νε­κρό κό­σμο. Ο θά­να­τος θα εί­ναι μέ­σα μου και γύ­ρω μου. Η κοι­νω­νί­α και το κε­φά­λι μου θα σα­πί­ζουν α­πό τον ί­διο καρ­κί­νο.

Και τό­τε τα εξ ου­ρα­νού αν­θρω­πο­ει­δή κρε­μα­σμέ­να α­πό το έ­να χέ­ρι έ­ξω α­πό τα ε­λι­κό­πτε­ρα θ’ αρ­χί­σουν να πυ­ρο­βο­λούν με σα­δι­στι­κή ευ­χα­ρί­στη­ση κα­τά του πλή­θους που θα τρέ­χει να σω­θεί σαν πα­νι­κό­βλη­τη α­γέ­λη α­φή­νον­τας πί­σω του, α­σά­λευ­τα στην ά­σφαλ­το, μαύ­ρα κου­φά­ρια θη­ρα­μά­των.­..

Θα μπω στον ε­θνι­κό κή­πο και θα χω­θώ στις σκι­ές των φυλ­λω­μά­των. Θα κα­θί­σω ε­ξαν­τλη­μέ­νη σ’ έ­να παγ­κά­κι. Πά­νω α­π’ τα δέν­τρα στον ου­ρα­νό, θα φαί­νε­ται η αν­τι­φεγ­γιά των πυρ­κα­γι­ών· α­πό παν­τού θ’ α­κού­γον­ται ε­λι­κό­πτε­ρα, σπο­ρα­δι­κές ρι­πές κι α­πό­μα­κρη ο­χλο­βο­ή.

Μια σκο­τει­νή φι­γού­ρα θα με πλη­σιά­σει τρε­κλί­ζον­τας και μο­νο­λο­γών­τας:

«Εί­ναι τρε­λοί.­., τρε­λοί ό­λοι τους.­., χικ!»

 Θα εί­ναι έ­νας αλ­κο­ο­λι­κός γέ­ρος με μαύ­ρο κα­ουμ­πό­ι­κο κα­πέ­λο που θα βρω­μο­κο­πά­ει. Θα με δει, θα στα­θεί, θα τα­λαν­τεύ­ε­ται μπρος-πί­σω και κα­τα­βάλ­λον­τας με­γά­λη προ­σπά­θεια θα πει:

«Ποι­α εί­σαι ’­συ; Χικ! Αυ­τό εί­ναι το παγ­κά­κι μου» Θα τον κοι­τά­ζω α­μί­λη­τη. «Εί­ναι το παγ­κά­κι μου σου λέ­ω· σή­κω.­., χικ!»

«Θέ­λω να σου δεί­ξω κά­τι· κά­τσε!» θα του πω τρα­βών­τας τον α­πό το χέ­ρι. Ο γέ­ρος θα ’­ναι σαν ά­δει­ο σα­κί με κό­κκα­λα που θα κρο­τα­λούν.

«Ά­ι, με πο­νάς»

Θα βγά­λω α­πό το φά­κε­λο τη μα­γνη­τι­κή το­μο­γρα­φί­α, θα τη ση­κώ­σω ψη­λά και θα του δεί­ξω τον όγ­κο.

«Βλέ­πεις αυ­τόν τον ά­σπρο κύ­κλο;»

«Ω, η σε­λή­νη!» θα πει α­νοι­γο­κλεί­νον­τας τα μά­τια του. «Τι ό­μορ­φη που εί­ναι.­., χικ!»

«Δεν εί­ναι η σε­λή­νη, εί­ναι έ­νας όγ­κος που έ­χω μέ­σα στο κε­φά­λι μου. Με λέ­νε Λάρ­ρα κι έ­χω καρ­κί­νο στον εγ­κέ­φα­λο· g­l­i­o­ma τον εί­παν οι για­τροί»

«Λάρ­ρα· μι­κρή, κα­η­μέ­νη μου Λάρ­ρα… Τι με­γά­λο καρ­κί­νο έ­χεις μέ­σα στ’ ό­μορ­φο κε­φα­λά­κι σου!» θα πει γλυ­κά.

«Μου μέ­νουν έ­ξι μή­νες ζω­ής!»

Θα με­τρή­σει αρ­γά με τα δά­χτυ­λά του:

«Έ­να.­., δύ­ο.­., χικ! Α, η ζω­ή! Η ζω­ή εί­ναι μια πα­γί­δα που πέ­σα­με μέ­σα.­.­.­»· θα γεί­ρει α­πα­λά στον ώ­μο μου και θ’ αρ­χί­σει να ρο­χα­λί­ζει.

Θα τον σπρώ­ξω α­πό πά­νω μου και θα πέ­σει κά­τω στο έ­δα­φος ό­που θα συ­νε­χί­σει να κοι­μά­ται του κα­λού και­ρού. Αυ­τός του­λά­χι­στον θα είχε τη ζω­ή μπρο­στά του.

‘Γκι­ών!’ θ’ α­κου­στεί η κραυ­γή ε­νός κρυμ­μέ­νου γκι­ώ­νη και θα ’ναι η μι­κρή α­πελ­πι­σμέ­νη κραυ­γού­λα της ψυ­χής μου με­σ’ το σκο­τά­δι.­..

Θα ση­κω­θώ και θα πά­ρω πά­λι τους δρό­μους· θα πε­ρι­πλα­νι­έ­μαι ό­λη τη νύ­χτα. Το νε­κρι­κό, α­νέκ­φρα­στο πρό­σω­πό μου θα φω­τί­ζε­ται α­π’ τις αν­ταύ­γει­ες των φλε­γό­με­νων τρα­πε­ζών, m­a­l­ls, α­στυ­νο­μι­κών τμη­μά­των, αν­τι­προ­σω­πει­ών αυ­το­κι­νή­των... Στην Πα­νε­πι­στη­μί­ου οι ε­ξε­γερ­μέ­νοι θα πα­νη­γυρίζουν γύ­ρω α­πό έ­να ε­λι­κό­πτε­ρο της α­στυ­νο­μί­ας το οποίο θα είχαν κα­ταρ­ρί­ψει και τώρα θα καίγεται.

2. Η Λάρρα θυμάται τη Bluma

     
    
     Ο ή­λιος θα βιά­σει τα μά­τια μου υ­περ­φω­τί­ζον­τας και τις πιο  α­πό­κρυ­φες γω­νι­ές του μυα­λού μου. Σαν πα­νι­κό­βλη­τες νυ­χτε­ρί­δες οι σκέ­ψεις μου θα χτυ­πι­ούν­ται δε­ξιά α­ρι­στε­ρά στα τοι­χώ­μα­τα του κρα­νί­ου πα­σχί­ζον­τας να βρουν δι­έ­ξο­δο.

«Θα πε­θά­νω..,» θα ψι­θυ­ρί­σω α­πελ­πι­σμέ­νη.

Θα στέ­κο­μαι στα φθαρ­μέ­να μαρ­μά­ρι­να σκα­λιά της ε­ξό­δου του ογ­κο­λο­γι­κού νο­σο­κο­μεί­ου στη λε­ω­φό­ρο Α­λε­ξάν­δρας με τον φά­κε­λο κά­τω α­πό τη μα­σχά­λη.

«Θα πε­θά­νω,» θα ε­πα­να­λά­βω για να τ’ α­κού­σω και να το συ­νει­δη­το­ποι­ή­σω· θα νι­ώ­σω το σώ­μα μου να κα­ταρ­ρέ­ει σαν άμ­μος. Θα κοι­τά­ξω ψη­λά ε­κλι­πα­ρών­τας τον α­στρα­φτε­ρό, α­βά­στα­χτο ου­ρα­νό για σω­τη­ρί­α, και.­..

Θα αι­σθαν­θώ ό­τι εί­μαι μια χί­μαι­ρα· θα νι­ώ­σω ό­τι δε ζω πραγ­μα­τι­κά, ό­τι δεν υ­πάρ­χω στ’ α­λή­θεια, ό­τι ο κό­σμος που βλέ­πω γύ­ρω μου εί­ναι ψευ­δαί­σθη­ση, αυ­τα­πά­τη, κι ο θό­ρυ­βος της κυ­κλο­φο­ρί­ας α­κρο­α­μα­τι­σμός.

Και ταυ­τό­χρο­να θα υ­πο­ψια­σθώ κά­ποι­α α­προσ­δι­ό­ρι­στη, α­θέ­α­τη ύ­παρ­ξη που θα πλά­θει την ι­στο­ρί­α μου λέ­γον­τας: ‘θα εί­μαι η Λάρ­ρα.­., θα έ­χω καρ­κί­νο.­., θα στέ­κο­μαι στα σκα­λιά του νο­σο­κο­μεί­ου, θα εί­μαι σε α­πό­γνω­ση, θα ζω σ’ έ­να κό­σμο που θα ’­ναι έ­τσι, θα ’ναι αλ­λι­ώς, θα.­., θα.­., θα.­..’ Και θα προ­σπα­θή­σω να δι­α­κρί­νω το πρό­σω­πο αυ­τής της μυ­στη­ρι­ώ­δους γυ­ναί­κας που θ’ α­φη­γεί­ται τη ζω­ή μου, αλ­λά δε θα μπο­ρώ για­τί θα το κα­λύ­πτει έ­να νέ­φος ο­μί­χλης. Η φω­νή της που θα περ­νά μέ­σα α­πό πα­γω­μέ­νους αι­ώ­νες και θα μυ­ρί­ζει υ­γρα­σί­α σπη­λαί­ων, θα ’­ναι η μοί­ρα μου, ό­χι για­τί θα εί­μαι πα­γι­δευ­μέ­νη στην πλο­κή της δι­ή­γη­σής της, αλ­λά για­τί ε­γώ η ί­δια θα ’­μαι πλα­σμέ­νη α­πό λέ­ξεις.­..

Θα περ­πα­τώ σαν αυ­τό­μα­το, έ­τσι, χω­ρίς σκο­πό, χω­ρίς προ­ο­ρι­σμό· δε θα ξέ­ρω πού θα βρί­σκο­μαι και πού θα πη­γαί­νω· δε θα μ’ εν­δι­α­φέ­ρει. Θα βα­δί­ζω.­.. θα βα­δί­ζω μέ­σα στον α­φό­ρη­το καύ­σω­να που δε θα τον νι­ώ­θω, μό­νη μέ­σα στο πλή­θος που δε θα το βλέ­πω και δε θα με βλέ­πει. Το μυα­λό μου θα ’­χει μου­διά­σει, θα ’­χει α­ναι­σθη­το­ποι­η­θεί α­πό την α­φό­ρη­τη σκέ­ψη ό­τι σε έ­ξι μή­νες θα εί­μαι νε­κρή· θα με βα­ραί­νει μια τό­σο δυ­σβά­στα­κτη θλί­ψη που ο κό­σμος γύ­ρω μου θα ’­χει χά­σει κά­θε νό­η­μα, θα ’­χει ξε­θω­ριά­σει, θα εί­ναι ό­νει­ρο που θα δι­α­λύ­ε­ται, και τα πράγ­μα­τα δε θα ’­ναι πλέ­ον α­πτά, θα ε­ξα­χνί­ζον­ται.

«G­l­i­o­ma.­., g­l­i­o­ma.­..» θα ψιθυρίζω σαν να προ­σπα­θώ να σπά­σω κρυ­φά έ­να κα­ρύ­δι στην τσέ­πη μου. «G­l­i­o­ma.­..» θα ε­πα­να­λά­βω για να κα­τα­νο­ή­σω την ά­τεγ­κτη, α­πάν­θρω­πη α­λή­θεια που θα έ­κρυ­βε μέ­σα της αυ­τή η μι­κρή, πα­ρά­ξε­νη λε­ξού­λα. Θα προ­σπα­θώ να την ερ­μη­νεύ­σω, αλ­λά οι λέ­ξεις δυ­στυ­χώς θα ’­ναι α­νί­κα­νες να ε­ξη­γή­σουν τι εί­ναι θά­να­τος, για­τί οι λέ­ξεις είναι φλύ­α­ρα σπουρ­γί­τια που τι­τι­βί­ζουν στα δέν­τρα και που μό­λις α­κου­στεί πυ­ρο­βο­λι­σμός σκορ­πί­ζουν τρο­μαγ­μέ­να.

Θα με­τρώ κρυ­φά με τα δά­χτυ­λά μου: ‘Ι­ού­λιος, Αύ­γου­στος, Σε­πτέμ­βριος, Ο­κτώ­βριος, Νο­έμ­βριος, Δε­κέμ­βριος.­.. Μέ­χρι τα Χρι­στού­γεν­να.­.. Αχ, μέ­χρι τα Χρι­στού­γεν­να.­.. Τον ε­πό­με­νο χρό­νο δε θα ζω.­.. Θα πε­θά­νω στα τριά­ντα τρί­α μου.­.. Εί­ναι ά­δι­κο, ά­δι­κο.­..’ Θα με πιά­σουν τα κλά­μα­τα· θα περ­πα­τώ και δά­κρυ­α θα τρέ­χουν α­π’ τα μά­τια μου. Κα­νείς δε θα μου δί­νει ση­μα­σί­α.

Δε θ’ αν­τέ­χω άλ­λο· θα θέ­λω να μι­λή­σω σε κά­ποι­ον, να μοι­ρα­στώ τη θλί­ψη που θα με συν­τρί­βει, να του πω πό­σο φο­βά­μαι να πε­θά­νω,  να μ’ αγ­κα­λιά­σει, να με πα­ρη­γο­ρή­σει, να μου δώ­σει λί­γο κου­ρά­γιο κι ελ­πί­δα. Και θα ψά­ξω με το νου μου να βρω σε ποι­ον να κα­τα­φύ­γω και δε θα βρί­σκω κα­νέ­ναν. ‘Θε μου, εί­μαι μό­νη, εν­τε­λώς μό­νη, δεν έ­χω κα­νέ­ναν.­..’ θα συ­νει­δη­το­ποι­ή­σω με τρό­μο.

Και τό­τε θα πα­ρου­σια­στεί μπρο­στά μου ο­λο­ζών­τα­νο το ό­μορ­φο πρό­σω­πο της B­l­u­ma! Α, ναι! Την B­l­u­ma θα ή­θε­λα να είχα κον­τά μου αυ­τή την ώ­ρα· σ’ αυ­τή θα μπο­ρού­σα να μι­λή­σω, να της ε­ξο­μο­λο­γη­θώ ό­τι έ­χω καρ­κί­νο, ό­τι οι για­τροί μου έ­χουν δώ­σει μό­νο έ­ξι μή­νες ζω­ής.­..

Για­τί η B­l­u­ma θα ή­ταν η μό­νη που θα ’­χα α­γα­πή­σει στη ζω­ή μου και θα τη θυ­μό­μουν α­κό­μη, δέ­κα χρό­νια α­πό τό­τε που θα ερ­γα­ζό­μα­σταν σαν με­τα­πτυ­χια­κές φοι­τή­τρι­ες στο πεί­ρα­μα C­E­RN στη Γε­νεύ­η. Θα ή­μουν ε­ρω­τευ­μέ­νη μα­ζί της, αλ­λά μό­νο μια φο­ρά θα την εί­χα φι­λή­σει, ε­κεί­νη τη νύ­χτα στο α­ε­ρο­δρό­μιο της Γε­νεύ­ης που θα έ­φευ­γε· μό­νο έ­να φι­λί, αλ­λά με ’­κεί­νο το φι­λί θα εί­χε κλέ­ψει την ψυ­χή μου. Έ­τσι θα ή­ταν οι με­γά­λοι έ­ρω­τες, έ­να φι­λί θα ή­ταν αρ­κε­τό για να τους δι­α­τη­ρεί αι­ώ­νια.

Με­τά το τρα­γι­κό τέ­λος του πει­ρά­μα­τος C­E­RN θα εί­χα­με χω­ρί­σει, ε­κεί­νη θα εί­χε πά­ει στο Πα­ρί­σι, ε­γώ θα εί­χα ε­πι­στρέ­ψει στην Α­θή­να.­.. Δε θα είχαμε δι­α­τη­ρή­σει ε­πι­κοι­νω­νί­α, δε θα είχαμε ξα­να­ει­δω­θεί, θα είχαμε χα­θεί, δε θα ή­ξε­ρα πού θα βρι­σκό­ταν, τι θα έ­κα­νε.­.. Θα τη σκε­φτό­μουν ό­μως και θα τη νο­σταλ­γού­σα πα­ρ’ ό­λους τους δε­σμούς που θα εί­χα αυ­τά τα χρό­νια. Και θα ή­ταν το πρώτο και μο­να­δι­κό πρό­σω­πο που θα μου εί­χε έρ­θει στο μυα­λό μέ­σα στην α­πελ­πι­σί­α μου. ‘Θε μου, την α­γα­πώ· πό­σο μου λεί­πει.­.. Πό­σο θα ’­θε­λα να ή­ταν τώ­ρα κον­τά μου!’

1. Η Λάρρα μαθαίνει ότι έχει καρκίνο

ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΤΟ 

ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ:  ΣΕ ΧΡΟΝΟ ΜΕΛΛΟΝΤΑ

 1. Η Λάρρα μαθαίνει ότι έχει καρκίνο

"Gli­o­ma.­.­.”

«Ο­ρί­στε;»

«Ε­δώ μέ­σα, στον μπρο­στι­νό λο­βό, έ­χεις έ­ναν όγ­κο σαν μπά­λα του γκολφ. G­l­i­o­ma λέ­γε­ται» θα πει η δι­ευ­θύν­τρια της ογ­κο­λο­γι­κής κλι­νι­κής κοι­τά­ζον­τας τις μα­γνη­τι­κές το­μο­γρα­φί­ες που θα εί­ναι α­ναρ­τη­μέ­νες στο φω­τει­νό πί­να­κα.

«Δη­λα­δή;»

«Καρ­κί­νος στον εγ­κέ­φα­λο» θα πει ά­χρω­μα.

Θα νι­ώ­σω να χά­νω τον κό­σμο κά­τω α­π’ τα πό­δια μου· θα κλο­νι­στώ και θ’ α­κουμ­πή­σω στο γρα­φεί­ο· τα γό­να­τά μου θα λυ­θούν· το στό­μα μου θα στε­γνώ­σει.

Οι για­τροί και νο­ση­λευ­τές που θα βρί­σκον­ται στο γρα­φεί­ο θα με πα­ρα­τη­ρούν με πε­ρι­έρ­γεια κα­πνί­ζον­τας· κα­νείς δε θα ση­κω­θεί για να μου προ­σφέ­ρει θέ­ση· το γρα­φεί­ο θα ’­ναι α­σφυ­κτι­κά μι­κρό· θα πνί­γο­μαι.­..

«Λί­γο νε­ρό.­.­.» θα ψελ­λί­σω.

«Φε­ρ’ της λί­γο νε­ρό, Θω­μά!» θα πει σ’ έ­να νο­σο­κό­μο η δι­ευ­θύν­τρια με τα χον­τρά μυ­ω­πι­κά γυα­λιά. Ο νο­σο­κό­μος θα μου φέ­ρει α­π’ τον ψύ­κτη σ’ έ­να μι­κρό πλα­στι­κό πο­τη­ρά­κι.

«Εί­στε σί­γου­ρη;» θα ρω­τή­σω.Θα με κοι­τά­ξει με α­πο­ρί­α.

«Για τη δι­ά­γνω­ση.­., εί­στε σί­γου­ρη;»

«Ό­λοι αυ­τό ρω­τά­τε. Ο­ρί­στε.­.­.» θα πει και θα σπρώ­ξει προς το μέ­ρος μου το α­πο­τέ­λε­σμα των ι­στο­λο­γι­κών ε­ξε­τά­σε­ων. «Δεν υ­πάρ­χει πε­ρί­πτω­ση σφάλ­μα­τος ού­τε μια στο δι­σε­κα­τομ­μύ­ριο. Σε δι­α­βε­βαι­ώ­νω»

«Θα.­., θα πε­θά­νω;­!» θα ψι­θυ­ρί­σω με α­πό­γνω­ση και δά­κρυ­α θ’ α­νέ­βουν στα μά­τια μου.

«Ο τύ­πος καρ­κί­νου που έ­χεις κο­ρί­τσι μου, έ­χει προσ­δό­κι­μο επιβίωσης έ­ξι μή­νες. Η χει­ρουρ­γι­κή ε­πέμ­βα­ση έ­χει μό­λις τρί­α τοις ε­κα­τό ε­πι­τυ­χί­α».

Το βλέμ­μα της θα εί­ναι ά­δει­ο· δε θα φα­νε­ρώ­νει τί­πο­τε· κα­νέ­να συ­ναί­σθη­μα.

Έ­νας νε­α­ρός, α­νό­η­τος για­τρός θα πε­τα­χτεί και θα πει:

«Με­λέ­τες έ­δει­ξαν ό­τι τα κι­νη­τά ε­νο­χο­ποι­ούν­ται για τη ρα­γδαί­α ά­νο­δο των πε­ρι­πτώ­σε­ων καρ­κί­νου του εγ­κε­φά­λου. Ε­σείς δε­σποι­νίς θα πρέ­πει να εί­χα­τε κά­νει ε­κτε­τα­μέ­νη χρή­ση κι­νη­τού· έ­τσι δεν εί­ναι;»

Θα τον κοι­τά­ξω μέ­σα α­πό τα δά­κρυ­α σαν να ’­βλε­πα ε­ξω­γή­ι­νο και με μια ξαφ­νι­κή μπου­νιά θα του βου­λώ­σω το μά­τι. Θα πέ­σει στο πά­τω­μα, ε­νώ ο Θω­μάς κι έ­νας α­κό­μα σω­μα­τώ­δης νο­σο­κό­μος θα με αρ­πά­ξουν α­πό πί­σω.

«Πε­τάξ­τε την έ­ξω!» θα δι­α­τά­ξει η δι­ευ­θύν­τρια. «Και μην ξα­να­πα­τή­σεις το πό­δι σου ε­δώ!»

«Α­φή­στε με, α­φή­στε με!» θα τους ε­κλι­πα­ρώ πα­λεύ­ον­τας.

Θα κα­τα­φέ­ρω να βγά­λω α­πό την τσέ­πη μου μια χού­φτα    vouc­h­e­rs και θα τους τα πε­τά­ξω στα μού­τρα. Βλέ­πον­τας τις μα­γι­κές κάρ­τες θα κο­κκα­λώ­σουν.

«Θω­μά, φε­ρ’ τα ε­δώ»

Ο Θω­μάς θα υ­πα­κού­σει και ’κεί­νη θα τα χώ­σει στην τσέ­πη της βρώ­μι­κης ι­α­τρι­κής πο­διάς της.

«Έ­χω πολ­λά· δου­λεύ­ω σε πρα­τή­ριο υ­δρο­γό­νου,» θα της φω­νά­ξω.

Στο μά­τι της θα λάμ­ψει η σκλη­ρό­τη­τα και η α­πλη­στί­α. Αλ­λά­ζον­τας ύ­φος θα πει:

«Κά­θι­σε.­.. Πε­ρι­στα­τι­κά σαν το δι­κό σου αν­τι­με­τω­πί­ζον­ται με χη­μει­ο­θε­ρα­πεί­α ή α­κτι­νο­θε­ρα­πεί­α ή.­., α­νά­λο­γα. Πό­σα v­o­u­c­h­e­rs μπο­ρείς να μας ε­ξα­σφα­λί­σεις;»

«Ό­σα χρεια­στούν»

«Ω­ραί­α· μπο­ρού­με ν’ α­κο­λου­θή­σου­με συν­δυα­σμό δύ­ο θε­ρα­πει­ών. Ξε­κι­νάς με t­e­m­o­d­al των 250mg α­πό σή­με­ρα και σε μια βδο­μά­δα έρ­χε­σαι για α­κτι­νο­θε­ρα­πεί­α. Αυ­τό θα ε­πα­να­λη­φθεί για δυ­ο μή­νες, ε­ναλ­λάξ· τη μια βδο­μά­δα χη­μει­ο­θε­ρα­πεί­α, την άλ­λη α­κτί­νες· κα­τά­λα­βες; Εν­δι­ά­με­σα θα βγά­ζου­με μα­γνη­τι­κές για να πα­ρα­κο­λου­θού­με την ε­ξέ­λι­ξη του όγ­κου. Κά­θε φο­ρά θα πλη­ρώ­νεις προ­κα­τα­βο­λι­κά τρί­α v­o­u­c­h­e­rs. Αν δεν τα έ­χεις, να μην έρ­χε­σαι· συ­νεν­νο­η­θή­κα­με;»

«Ναι.­.­.»

«Θω­μά πιά­σε τα t­e­m­o­d­al»

Ο Θω­μάς θα μου φέ­ρει έ­να με­γά­λο ο­βάλ, ά­σπρο χά­πι κι έ­να κυ­πελ­λά­κι νε­ρό. Θα κρα­τώ το χά­πι στα δά­χτυ­λά μου και θα το κοι­τά­ζω α­να­πο­φά­σι­στη.­..

 «Πι­ες το, ντε! Τι το κοι­τά­ζεις;» θα πει η χον­τρή και ά­σχη­μη δι­ευ­θύν­τρια.

«Τι πα­ρε­νέρ­γει­ες έ­χει;»

Θα δυ­σα­να­σχε­τή­σει.

«Ε­δώ πε­θαί­νεις, τις πα­ρε­νέρ­γει­ες κοι­τάς;»

«Θέ­λω να ξέ­ρω»

«Ε­ξαρ­τά­ται, α­πό τον α­σθε­νή.­.. Συ­νή­θως α­πώ­λεια μαλ­λι­ών, δι­άρ­ροι­α, ναυ­τί­α, ε­με­τοί, ί­λιγ­γοι, αι­μορ­ρα­γί­ες, α­ναι­μί­α, ε­ξάν­τλη­ση, τέ­τοι­α.­.. Θω­μά πες να πε­ρά­σει ο ε­πό­με­νος».

Θα κα­τα­πι­ώ το χά­πι, θα ση­κω­θώ, θα βά­λω τον ι­α­τρι­κό μου φά­κε­λο κά­τω α­π’ τη μα­σχά­λη σα ν’ α­πο­δέ­χο­μαι την κα­τα­δί­κη μου, αλ­λά θα ε­ξα­κο­λου­θή­σω να πα­ρα­μέ­νω καρ­φω­μέ­νη στην ί­δια θέ­ση.

«Τι άλ­λο θες; Δεν ή­μουν σα­φής;­!» θα πει ε­κνευ­ρι­σμέ­νη.

«Αν.­., αν δεν έ­χει α­πο­τέ­λε­σμα η θε­ρα­πεί­α;»

«Ε­ε, τό­τε θα προ­χω­ρή­σου­με στην ε­πέμ­βα­ση. Θω­μά, ο ε­πό­με­νος!»

 Θα βγω αρ­γά, α­θό­ρυ­βα σα να μην πα­τούν τα πέλ­μα­τά μου στο δά­πε­δο, σαν φάν­τα­σμα που αι­ω­ρεί­ται στον α­έ­ρα. Κα­θώς η πόρ­τα θα κλεί­νει πί­σω μου, έ­νας φα­λα­κρός, πρό­στυ­χος για­τρός θα χου­φτώ­σει τα χον­τρά πι­σι­νά της δι­ευ­θύν­τριας λέ­γον­τας με προ­σποι­η­τό πά­θος:

«Γλυ­φο­τσίμ­που­κα ρου­φο­καυ­λά­τα, μα­νά­ρα μου!»

Ό­λοι θα χα­χα­νί­σουν χυ­δαί­α.­..